Yürümek...
Bir insan bir insana neden yürür hiç düşündünüz mü? Sizi bilmem ama ben düşündüm. Bir insan birine yürür. Çünkü hayat çok uzun bir yoldur. Bu yolu bir süre yalnız yürürsün. Sonra birileriyle birlikte yürümeye başlarsın ve illa gelip birisi çelme takar. Düşersin... Kalkarsın tekrar yürüsün... Sonra yine aynı terane olur. O kadar çok düşüp kalkarsın ki, düşüp kalktığın insanları tanımaz olursun. Ve bir yerden sonra dizlerin kanar. Durmadan damla damla kanar. Sonra kalkmak istersin. Kalkamazsın bir süre. Sürünürsün... Bu yolda sürünürsün. Artık dizlerin gibi dirseklerinde kanar. Bedenin yıpranır. Sonra kalkarsın ama yalpalarsın. Yalpalayarak bir kaç adım atarsın. Sonra duraksarsın. Birden anlarsın ki yürümek için mecalin kalmamıştır bu hayat denen yolda. Ve anlarsın bu yol tek başına yürümek için fazla uzun ve hain. Bir insan başka bir insana bu yüzden yürür. Belki tekrar düşüp kalkmak için, belki düş@üp kalmak için, belki de bu yolu yara bere içinde tamamlamak için...
