Biz aynı değiliz! (One Shot) ✓

Biz aynı değiliz! Part1

Büyük bir aşkla yazdığım, uzun solukla olmasını istediğim halde one shot yaptığım bir fic oldu.
Umarım severek okursunuz ♥
-şarkıyla okumanız şiddetle önerilir-

Chanyeol... Hayatıma girişi de kalışı da olay olan adam...

Beni böyle uyandırmaya çalışması neden bu kadar tatlı geliyor olabilir ki?

"Hadi ama Sooooo~"

Yatağımda tepinip beni çekiştirmeye devam ediyordu.

"Lanet lisenin son günü ve sen uyuyor musun?"

"Lanet poponu yatağımdan kaldır. Geç gideceğim. Zaten Jongin gelecek."

"Jongin denen velet neden hep yanında? Hani arkadaşın bendim?"

"Evet sensin ama onunla yakınız biliyorsun."

"Tamam Soo. Ben gidiyorum. Sen de benim yerime onunla git. Sanırım dostluğumuzu gözden geçirmem gerek."

"İstediğini yap ama beni rahat bırak."

Homurdanarak odadan çıktığında mutlu uykuma geri döndüm. Aslında yanımda kalması ve bana sarılması mükemmel olabilirdi. Ama bunun olmayacağını çoktan kabullenmiştim ben..

Korkuyordum.. Chanyeol'e karşı kalbim çoktan pes etmişti ama arkadaşlığımız her şeyden özeldi. Ona zarar veremezdim.

Ona olan hislerim yüzünden son iki senedir acı çekiyordum ve Jongin her zaman beni dinleyen bir dost olmuştu.

Chanyeol'e olan hislerimin beni en çaresiz bıraktığı anlarda ona sarılıyordum. Jongin'in de benden çok farkı yoktu.. Benim gibi tam iki senedir Baekhyun'u seviyordu. Ama Baekhyun'un Chanyeol'e olan hisleri ikimizin de elini kolunu bağlıyordu.

Chanyeol ne zaman Jongin'den bahsetsem bana trip yapıyordu. Çünkü onun tek dostu bendim. Arkadaşlığımı paylaşmak istemiyordu. Bu bile beni acıtmaya yetiyordu.

Kalbimi saran lanet his yüzünden uyuyamayacağımı anlamıştım. En azından Jongin'i sıcak yatağımdan çıkmadan bekleyebilirdim.

Tavana dağınık şekilde yapıştırılan onlarca fotoğrafımıza baktım.. Chanyeol ve ben aynı fotoğrafları bastırıp tavanlarımıza yapıştırmıştık. Orası anılarımızla doluydu..

Gözüm bir fotoğrafa takıldı. Şuan kaldığımız evin kapısında beni omuzlarına aldığı an..

İlk tanışmamızı düşündüm istemsizce..

O da benim gibiydi. Okumak için daha liseye yeni başlarken kendi ayakları üstünde durup bu şehre gelmişti. İkimiz de okula ait olan evlerden birinde kalacaktık. Okulun küçük bir lojmanı olduğunu öğrenip buraya taşınanlardan biriydi o da..

Müdürün kapısında tanışmış, şans eseri aynı evin aynı odasında kalacağımızı öğrenmiştik. O gün arkadaş olduk ve birlikte koşarak bize ait olan odaya yerleşmeye gittik. İkimiz de yeni hayatlarımız için heyecanlıydık.

"İş bulmalıyım." derken bile gözleri gülüyordu.

"Bende.." diyerek gülümsemiştim.

Hiçbir zaman endişeli bir ifadesi olmazdı. Her zaman onun deyimiyle 'aptal gibi' sırıtırdı. Belki de beni kendine aşık eden bu gülüşüdür bilemiyorum.

Birlikte iş aramak için oradan oraya dolaştık. Ama buna değmişti. Hiç unutmuyorum, ikimiz de aynı işe alındığımızda sevinçten sıkıca sarılmıştık.