Everything is not what it seems

Notlarım

Karnemi alıp sınıftan titriye titriye çıkıyordum, okuldan çıktığım an kapının önünde babamın şöförünü gördüm, arabaya binmek istemiyordum içimden kaçmak geliyordu fakat yapacak bişey kalmamıştı. Arabaya bindim ve zarfı tırmıklamaya başladım, karne zarfın içindeydi mühürlü olduğu için ancak babamla birlikte görebilcektim. Elbette az çok tahmin edebiliyordum ama içimde bi umut belki bi mucize olmuştur düşüncesi vardı. Yol sanki herzamankinden daha kısaydı,ve işte o an geldi ve arabadan indim. Şirkette girdiğimde babamın sekreteri Kate karşıladı beni;"babanız sizi odasında bekliyor efendim"dedi. Teşekür edip asansöre doğru gitmeye başladım. Asansör bile her zamankinden daha hızlı gidiyo gibi hissediyordum ve kalbim inanılmaz derecede hızlı atıyordu,kapıyı çaldım içerden babam gel dedi. Girdim, "Naber Dominic,umarım güzel haberlerle gelmişsindir"dedi. "Bende öyle umyorum,baba". Babam sinirle ayağa kalktı ve "Nerdeyse tüm sayısal derslerinden C aldın,Dominic! Ailemizi, beni bu şekilde mahçup bırakmaya ne hakkın var!?" Fakat daha zarfı açmamıştı notlarımı nerden biliyo? Tabi ya müdürümüz kesin E-mail atmıştır.
-Baba, neden anlamyorsun ben sözelciyim, kimyadan matematikten nefret edyiorum!
+Sana neyi sevip sevmediğini sormadım Dom, umrumda da değil, benim tek ilgilendiğim sonuçlar! Bu nottlarla nasıl Cambridge yada Oxforda girebilceksin? Seni kapıdan dahi içeri almazlar!
-Bende müzik bölümüne girerim baba, belkide resim!
+Bu senin her kafan bozuk olduğuna Popsun evinde yaptığın resimlere benzemez Dom.
Ne? Nasıl? bunu nasıl bilebilrdi, ben ve dedemden başka kimse dedemin yani Popsun evine gidip resim çizdiğimi bilemez, sanırım babam benim onun bildiğini zamnetiğimden daha fazlasını biliyor!
-Baba artık hayatıma karışma,sırf sen kimya yada fizik bölümüne gitmemi istiyosun diye sevmediğim bi şey yapmaya zorlama,kararlarıma saygı duy lütfen! Diyerek göz yaşlarımı tutamadım ve ordan koşarak hemen uzaklaştım.Arkamdan nasılda sinirli Dominic dedğini duymamak mümkün değildi. Neden babam beni olduğum gibi sevmiyor? Bazen kendimi evlatlık gibi hissedyiroum, sanki bende beni değilde başkasını görüyor. Babam çok katı biridir hatta çok ciddi derecede diyebilirim mesela babamın hiç güldüğünü görmedim(bir kere bile), çok ta sinirlidir fakat insan öz çocuğunu sevmezmi? Ona hiç güzel şeyler söylemezmi, sanki kafasında kurduğu birisinin karakterini yüklemeye çalışyo bana.  Annemi? annem beni çok sever evet,hissetirirde fakat babama karşı gelemez, gücü yetmez zaten genellde ayık olmadığı için bunları pek konuşamıyoruz, annem alkogolik.Çok üzgündüm ve tabiki Popsun evine gittim. Dedemin biraz tahtaları eksiktir yaşlılıktan olsa gerek. Oraya vardığımda Popsun uyuduğunu gördüm ve sessizce aşağı indim. Tablo çizicektim fakat malzemeler nerde? Pops herzaman kendisi getirir ve şu an onu uyandırmak istemyorum. Parmak ucunda yukarı çıktım ve aramaya başladım sonra bi merdiven gördüm ve tırmandım vede ne göreyim daha önce hiç görmedğim bir gizemli oda,kilitliydi. Çok ses çıkarmıştım ve Pops uyanmıştı telaşla yukarı çıktı ve bana baktı ama bu sefer dedemin gözlerinde o hasta ve deli bakışı yoktu gayet ciddi ve ilk defa biraz sinirlyidi.
-Burda naptığını zannedyorsun evlat dedi yüksek bi ses tonuyla
+Malzemeri arıyodum Pops
-İn ordan hemen ben sana veririm şimdi.
İlk defa onu bu kadar telaşlı gördüm, o odada ne var? neden onun için bu kadar değerli ve önemli içim içimi yiyodu. O odanın anahtarlarını bulup girmeye karar verdim..