Modern fairytales

Roodkapje

BIEP BIEP BIEP

De wekker gaat en ik word langzaam wakker. Donderdag 1 september. De eerste dag op mijn nieuwe school. In het begin van de zomervakantie ben ik van België naar Engeland verhuisd. Hoewel ik goed Engels kan spreken en ik me al goed heb aangepast, is het heel angstaanjagend om naar een nieuwe school te gaan. In de 2 maanden dat ik hier al ben, heb ik nog geen nieuwe mensen leren kennen. De meeste tijd heb ik doorgebracht in mijn kamer met mijn laptop om te Skypen met mijn vriendinnen uit België.

"Elena! Waar blijf je nu? Straks kom je nog te laag op je eerste schooldag!"

In hoor mijn moeder roepen vanuit de keuken. Ik kijk naar de klok en schiet meteen uit mijn bed. Beneden zitten mijn ouders al aan de eettafel en mijn kleine zusje is haar boekentas aan het klaarmaken. Hoewel ik haar soms echt haat, heb ik nu een beetje medelijden met haar. Zij spreekt nog maar een paar woorden Engels (dankje Dora).

Ik eet snel mijn English breakfast op en ga naar boven. Gelukkig heb ik mijn rugzak gisterenavond al klaargemaakt, zodat ik nu uitgebreid kan douchen en dat ene puistje kan wegwerken. Dat tweede lijkt me niet zo goed te lukken om twee redenen: 1. De puist is groot en zit aan de rechterkant van mijn voorhoofd. 2. Ik ben niet goed met make-up. De kleur van mijn corrector stick is lichter dan mijn huid waardoor de puist verandert in een licht vlekje. Ik hoop dat het niet te hard opvalt. Ik zie dat het tijd is en pak mijn rode trui uit mijn kast.

Ik stap de schoolbus op en zie dat iedereen me aanstaart. Zie ik er zo raar uit? Ik heb speciaal iets aangetrokken om zo min mogelijk op te vallen: een zwarte skinny jeans, een los wit t-shirt met tekst op en mijn rode trui. Ik ga ergens vanachter op een leeg bankje zitten en hoor 2 meisjes achter mij lachen.

"Wat is die witte vlek op haat gezicht? Hahahaha! Het ziet er niet uit!"

Ik kan wel door de grond zakken van schaamte. Ik trek de kap van mijn trui over mijn hoofd en hoor de meisjes achter mij fluisteren: "Net Roodkapje. Nieuwe bijnaam voor haar." Daarna barsten ze uit in lachen.