BEING HIS BATTERED WIFE

CHAPTER 1

Nagising ako sa sinag ng araw na tumatama sa mukha ko

inilibot ko ang mata ko

And I smiled bitterly when I realize na buhay pa pala ako,pero di ko din maitago ang saya dahil may care pa din sakin si Luke

Di ko maisip kung bakit ko nasabi sa kanya yun kagabi siguro dahil na rin sa pagod ko

Masyado na akong maraming iniisip isa na dun si Luke siguro nga ito na yung karma ko sa ginawa ko sa kanya,sa kanila ng girlfriend niya
Napatigil ako sa pag-iisip nga may kumatok..

"Come in"

Akala ko si Luke yun pala yung best friend kong si Elle

"Girl! Ano? Ok ka na?!"tanong niya or should I say sigaw niya

"I'm fine"sagot ko

"Ay nako kaloka ka pinagalala mo na naman ako!" sigaw niya

"aray ko ha kailangan talagang sumigaw..eto lang po ako sa tabi mo oh" sabi ko sa kanya

"sorry naman bii" sagot niya with matching peace sign pa

napailing na lang ako hay naku kahit kelan talaga tong so Elle

Pero teka nga pano niya nalaman na nandito ako sa ospital

"Bii pano mo nalaman na nandito ako?" tanong ko sakanya

"Pano ko hindi malalaman eh ako ang nagdala sayo dito" sagot niya

Napakunot naman ang noo ko sa sinabi niya

"Bakit akala mo yung magaling mong asawa ang nagadala sayo dito?" tanong niya na ikinatango ko

"Spell ASA bii sigurado nga akong kung hindi ako dumating kagabi nandun ka pa din sa kusina niyo't nakahiga" sabi niya sakin with matching irap pa

"bakit ka nga pala pumunta kagabi?" tanong ko sakanya

"Wala kasi akong magawa so pinuntahan kita ang tagal ko nang kumakatok pero walang nagbubukas kinabahan na nga ako eh paghawak ko sa doorknob do nakalock so pumasok na ko at pagakapasok ko ayun nakita kitang unconscious wala dun yung magaling mong asawa and the rest is history

So hindi pala si Luke ang nagdala sakin dito akala ko kahit konti nagalala din siya sakin pero hindi pala at ang malala pa iniwan pa niya ako,siguro nga ganon katindi ang galit na nararamdaman niya sakin na kahit mamatay na ko sa harapan niya wala pa rin siyang pakielam

"Hoy tulaley ka na bii"

"Thank you bii" sabi ko na lang then I smile

"Wag ka ngang ngumiti halata naman na nasasaktan ka na" sabi niya sakin

tumingin lang ako sa kanya kilala na niya talaga ako,sabagay mga bata pa lang kami magkaibigan na kami una ko siyang nakita nung lumipat kami ng bahay malapit sa kanila

*Flashback*

I was 10 years old nung lumipat kami ng bahay

Ayaw ko talagang lumipat ng bahay because of my friends pero dahil si Daddy na ang nagdecide I cannot do anything pag si Daddy ang nagsabi kailangang masunod