Buong buhay ko wala akong ginawa kundi ang pagdusahan ang buhay na kelan man di ko
Hinangad. They seized my happiness. My mom, My dad and my twin sister yumi. He take away them from me. HE take my family!
Why them? Why not her? Why not him? Why not anybody? Why my family? Ano ba ang kasalanan ko sayo para parusahan mo ako at danasin ko ang lahat ng ito? Why of all people bakit ako pa? I'am just thirteen years old back then to be beveared when that tragedy happened.
Naalala ko pa noon kung gaano kami kasaya, kung gano namin pinapahalagahan ang bawat isa bilang isang masaya at buo. We were on the park having a picnic together as a family that time. Ang mga ngiti ng aking ina at ama, mga kwentohan namin ni yumi na hindi matapos-tapos. That is all you need, right? A peacefull mind, A happy family, A freedom. But why you have to make me suffer like this? Sana kinuha mo narin ako.
"MIRA!!"anti yelled angrily.
"P..po?"Bakas sa boses ko ang takot at nginig sa tuwing maririnig ko ang boses niya na galit nanaman saken. Panigurado sasabunutan na naman niya 'ko. Wala naman kasi akong tamang ginawa sa paningin niya.
"Nasaan na yung pinapabili ko sayo!?Ha!?"Halos mabingi ako sa pagsigaw niya. Nasanay na ako sa ganitong set-up sa bahay.
Yumuko ako dahil nakalimutan ko na naman yung ipinabili niya. "S..sorry po anti. Babalikan ko nalang-"Isang malakas na sapal ang natanggap ko mula sa kanya tsaka hinila niya ako papasok sa loob ng bahay.
Wala akong magawa kundi ang iiyak nalang lahat ng sakit na nararamdaman ko. Paano ba nahantong ang buhay ko sa ganitong sitwasyon? Seven years kung pinasan lahat ng problema ko sa mundong 'to, seven years akong namuhay na may takot sa mga taong nasa paligid ko.
Gusto ko ng sumuko noon.
Gusto ko ng magpatangay sa agos ng tubig noon.
Pero hindi ko Ginawa dahil akala kong taong magliligtas saken sa buhay na ni minsan di ko pinangarap ay siya palang hihila saken sa impyerno.
-
Happy reading :)
