Prawdą jest, że będę się nad sobą uzalac, w tym 'czymś' co napiszę. Prawdą jest, że będą to tylko nędzne wypociny, które na pewno nie będą chciały być przez was czytane. Pierwsza linijka już was znudzi.
Cześć, czytelniku, jestem Wiktoria. Kiedyś pisałam bardzo dużo, teraz robię to sporadycznie, a w dodatku mi nie idzie. Jestem osobom, nie potrafiaca rozmawiać ze swoimi bliskimi, o rzeczach, które mnie bolą. Nie mam ojca, choć momentami za nim tęsknię. Jest alkoholikiem, ma nas gdzieś, a mimo wszystko chciałabym, aby się leczył i był normalny. Ta, marzyć mogę. Moja mama... Cudowna kobieta, tylko nie jeśli chodzi o wsparcie i zrozumienie. Siostra - ma swój świat. To moja najblizsza rodzina. Skupmy się na mnie, mam problemy, duże problemy. Doznaje ataków panicznego lęku. Męczę się z nimi już 6 lat. Chodzę na psychoterapię, widzę postępy, natomiast są one niewielkie. Musze w to wkładać dużo pracy. Musze robić wiele rzeczy wbrew sobie i rezygnować z przyjemności przez taki napady. Chce to zmienić, ale o nad tym pracuje. Większość czasu spędzałam w swoim domu,obok lasu. Teraz mieszkam praktycznie w mieście od jednego dnia, a już chce do domu, swojego domu. Czuje się tu okropnie. Każdego dnia walczę, aby wytrzymać. Napad paniki bolą i niszczą, mało kto to rozumie. Tylko cierpiący i psycholodzy itd. Czuje się w tym momencie wypalona. Właściwie czuje się tak od bardzo dawna. Wszystko dookoła zamiast mi pomagac przeszkadza. Piętrzą mi się problemy. Czasami moje myśli osiągają stan krytyczny -juz dłużej nie wytrzymam na tym świecie. Depresja,depresja, depresja. Poszukuję odpowiedzi jak sobie radzić.
Możecie mnie nie rozumieć, spoko wiem, wiem też, że nie zachowuje się tak jak wszyscy chcą co czyni mnie po prostu sobą.
