Werken is saai. Het is altijd al saai geweest. E-mails sturen, altijd vriendelijk zijn, dossiers doorlezen.
"Met AndrewsBV, waar kan ik u mee van dienst zijn?" Zegt mijn collega naast me, met de o zo vriendelijke stem. Ik word gek hier.
Zuchtend sta ik op en loop naar de lift toe. Ik klik op verdieping 56 en de lift zoeft omhoog. Richting de kantine.
"Dat is dan acht dollar, please," zegt de kantinemevrouw verveeld. Ik haal mijn creditcard door de scanner en loop naar een tafeltje bij het raam. Terwijl ik mijn bagel met kaas naar binnen werk staar ik naar de lucht.
De felblauwe lucht boven New York City. Ik vraag me af, zou daarboven iets zijn?
Ik bedoel, wat als je dood bent? Is er niets. Zwart, zoals de nacht. Leegte?
Of is er een tweede wereld. Een betere wereld. Een hemel...
Ik ben niet christelijk opgevoed, dus hoor ik hier niet over na te denken. Eerst zien, dan geloven. Dat was mijn hele leven lang mijn quote.
Wie had dat gedacht. Ik, Mariah Addison, werkend in de South Tower in New York? Ik niet. Het was altijd al een droom geweest, vanaf ik kon praten. Ik moest en zou hier werken.
Nu zou ik niets liever doen dan thuisblijven. Genieten van Sarah, mijn dochtertje van drie, en mijn man, Michael.
Glimlachend wrijf ik over mijn bolle buik. Binnenkort wordt ons gezinnetje aangevuld met een nieuw leventje. Maar daarom hebben we wel geld nodig en is het van belang dat Michael en ik beiden werken.
Zo ben ik hier toch nog terecht gekomen. Ik drink mijn laatste slok koffie en merk op dat een Boeing 747 wel erg laag vliegt, naar mijn smaak. Tè laag.
Voordat ik ook maar iets doorheb hoor ik een knal. Een keiharde knal. Alsof er tienduizend vuurwerkpijlen tegelijk afgeschoten worden. Het hele gebouw trilt en ik hoor gegil van mensen. Geschrokken rennen ze naar het raam dat uitzicht geeft op de North Tower. Ik ook. Ik wurm me tussen de menigte schreeuwende mensen door totdat im goed zicht heb.
En mijn mond valt open.
De Boeing 747 die is zojuist zag vliegen zit ìn de North Tower. Er IN!
Voordat ik het verwerkt heb begint de rumoer. Mensen beginnen te schreeuwen en rennen naar het trappenhuis. Ik dwing mijn benen de mensen te volgen en zo snel als ik kan ren ik naar het trappenhuis.
Iedereen rent haastig de traplen af. Op de muur staat 55. Pas één verdieping naar beneden. Het wordt steeds drukker en benauwder en ik heb adem nodig als ik niet wil flauwvallen. Dus dring ik tussen de schreeuwende en gillende mensen door naar de dichtsbijzijnde deur.
Maar voordat mijn hand de deurknop raakt val ik om door een schok. Mensen beginnen sneller te lopen en duwen elkaar omver. Ze gillen en huilen en schreeuwen tegen elkaar. "Hurry up!"
Dan realiseer ik me dat er een vliegtuig in ònze toren zit! Geschokt kijk ik om me heen. Ik ruik brand en merk dat we ingesloten zijn door de vlammen.
Om niet te stikken open ik de deur van de verdieping en iedereen stormt naar binnen. Ik hoor glas breken en zie hoe mensen van de toren afspringen. Ze geven het op.
Dan zie ik alles voor me.
Hoe Michael en ik elkaar ontmoetten op High-school.
Onze eerste kus.
Onze trouwerij, de geboorte van Sarah.
Alle mooie momenten flitsen voorbij.
Tranen zwellen op en rollen over mijn wangen. Ik loop naar het raam en zak neer op de grond, starend naar de mensen beneden ons. Het vuur komt dichterbij en met de seconde wordt het benauwder.
Dan gebeurt het.
Het gedonder is zo hard dat mijn oren pijn doen. Ik sluit mijn ogen en haal nog één keer adem.
Het is goed zo.
* * *
Alle slachtoffers van 9-11, rust in vrede.
Respect.
