Hayat gerçekten zor onun için hadi gelin hayata durunun penceresinden bakalım .
Odaya vuran gün ışığıyla uyanmıştım gözlerim kamaşmıştı.
- duruu yemeğe - iste bu ses hayatım boyunca tahammül edemediğim bu ses üvey babam babam 2 sene önce hayatını bir trafik kazasında kaybetmişti annem ise sonradan bu lanet olası adama aşık olup evlendi.
-geliyorum -
Bugün yeni okulumda ilk günüydü gerçekten insanların bana bakışlarından hiç hoslanmıyorum ama onlarda haklılar elinde tüp ile gezen birine böyle bakmaları gerçekten normal evet evet tüp ben kanser hastayım 17 yıl boyunca hayatım hastane koridorlarında geçti gerçekten çok bunalıyordum insanlardan herkesten artık yeni bir hayata başlıycam bakalım bu benim ıçın nasıl olacak
Okulun kapısına geldiğimde birazcık tedirgin olmuştum lise 3 olmama rağmen liseye yeni başlamış embesiller gibi hissediyordum kendimi müdür odasını aramaya koyuldum ve iste sonunda
- merhaba be..
- sen yeni öğrenci olmalısın -
-sınıfın 11-a birazdan zil çalacak sen sınıfına çık daha sonra seninle konuşuruz -
- peki efendim teşekkür ederim -
- bulabilirsin diye umuyorum yardıma ihtiyacın varmı -
-yok teşekkürler -
Müdürle konuştuğum 5 dakika bile sıkmıştı kim bilir 1 yıl nasıl geçecek
-11-A - sonunda bulmuştum sınıftan girerken kimsenin dikkatini cekmemeye özen göstererek yerime geçtim .
Şımdı den herkesin gözleri üstümde geziniyordu bana değil elimdeki t upe bakıyorlardı
-sanki ilk defa kanser hastası gördünüz ( tabi bunu içimden söyledim bunu dışa vuracak kadar yürekli bir kız değilim)
