A letter to you.

Θυμάμαι.

Κάθομαι στο "κρεβάτι" σου και θυμάμαι.Θυμάμαι εσένα. Θυμάμαι εμένα. Θυμάμαι εμάς.Τοσες αναμνήσεις. Περάσαμε πολλά δε νομίζεις; Εδώ που φτάσαμε είναι απαραιτητος ο απολογισμός.

Είχαμε και τις καλές και τις κακές μας στιγμές.Ήσουν ο φύλακας άγγελος μου.Τουλάχιστον θα έχω να λεω ότι γνώρισα τον φύλακα άγγελο μου.Δεν απορω για το πως σε ξεχωρισα ανάμεσα στη μάζα. Ή αύρα σου ξεχώριζε. Όταν ήμουν δίπλα σου αισθάνομαι ότι ήμουν ο καλύτερος εαυτός μου.

Ήσουν πάντα εκεί σε όλες τις φάσεις της ζωής μου που με στιγμάτισαν. Ώρες ώρες θαρρώ πως μου είχες κάνει μάγια.Και δίκιο είχα.Τα μάτια σου.Κάθε φορά μόλις αντικρυζα τα δύο σου μάτια η ψυχή μου γαληνευε.Η καρδιά μου ευφραινόταν από τα λόγια σου που λειτουργούσαν σα βάλσαμο στην ψύχη μου.Ασκούσες επιρροή πάνω μου τόση που κανείς δε θα μπορούσε να αντέξει. Ζούσα για σένα. Ανέπνεα για σένα. Υπήρχα για σένα.

Εσύ ήσουν εκεί όταν οι γονείς μου πέθαναν σε εκείνο το τροχαίο που σημάδεψε τη ζωη μου.

Εσύ ήσουν εκεί καθε φορα που ακουγα το χάρο να φωνάζει το όνομα μου τόσο μελωδικά ενώ έκοβα τις φλέβες μου.

Εσύ με έβγαλες από το σκοτάδι που είχε ρουφήξει κάθε αχτίδα φωτός μέσα μου.

Εσύ με βοήθησες να αναστηθω από τις στάχτες μου.

Εσύ μου έκανες δύο πανέμορφα αγγελουδια που θα καμαρωνω και σ'αυτή και σε όσες ζωές μου δωθούν.

Εσύ έπιασες το χέρι μου και με οδήγησες στο διάδρομο της εκκλησίας.

Εσύ ορκίστηκες ότι θα είσαι πάντα δίπλα μου στα καλά και στα κακά,στα εύκολα και στα δύσκολα,στα όμορφα και στα άσχημα.

Που είσαι τώρα που όλα γυρω μου είναι άσχημα;Που είσαι τώρα που καταρρεω;Που είσαι τώρα που το σκότος με κυριεύει;

Έφυγες και πήγες πολύ μακρυά.Δε μπορω να σε φτάσω,ακόμα. Πως τόλμησε να μ αφήσεις;

Δεν ηξερες ότι είσαι το οξυγόνο που ρέει μέσα στο αίμα μου σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου;Δεν ηξερες ότι είσαι το πιο σκληρό ναρκωτικό για μένα;
Αν καταφέρει κανείς να κάνει ένα ναρκομανή να μείνει μακρυά από τα βαριά σκληρά ναρκωτικά που τον τελειώνουν λίγο λιγο,τότε θα μπορέσει να με πάρει από εσένα.Γιατί και εσύ με τελειώνεις λίγο λίγο.Με σκοτώνεις από μέσα προς τα έξω και δεν μπορω να αντεξω τον πόνο.

Να..ήδη νομίζω ότι ακούω τη γνώριμη φωνή.Ο μαυροφορεμενος άνδρας έρχεται.Μόνο που κάτι είναι διαφορετικό. Κάτι έχει αλλάξει.Μα ναι.Στη φωνή που ψιθυρίζει αργά το όνομα μου μπορω να διακρινω την βραχνή χροιά σου.Μα πως θα ήταν αλλιώς;Αφού εσύ είσαι ο θεός μου και ο διάβολος μου.Και τώρα καταλαβαίνω ότι είμαι κοντά σου περισσότερο από κάθε φορά.

Σε αυτό το γράμμα δε θα γράψω το όνομα μου.Άλλωστε εδώ στο "κρεβάτι" είναι χαραγμένο το δικό σου.Προτιμώ να με θυμούνται με το όνομα σου.Γιατί εμείς οι δύο ήμασταν μια ψυχή. Μια ψυχή χωρισμένη σε δύο σώματα. Τώρα ήρθε η στιγμή να ενωθεί και τα δύο μισά της να σμίξουν.

Ήσουν,είσαι και θα είσαι το όνομα μου.

Καλή ανταμωση αγάπη μου.