Η κίτρινη μπάλα

{1}

Κυριακή πρωί... Η ώρα μόλις είχε πάει 8:00π.μ. Έμενε μόνο ένα μισάωρο για να ετοιμαστώ. Έπρεπε να ετοιμαστώ γρήγορα για να καταφέρω να είμαι στην ώρα μου. Με είχε πάρει ο ύπνος φαίνεται αφού το ξυπνητήρι δεν είχε χτυπήσει.

Γύρω στις 8:30 π.μ. βγήκα από το σπίτι και μόλις κλείδωσα την πόρτα, συνέχισα βαδίζοντας προς το αυτοκίνητο. Ήταν και η μητέρα μου μαζί μου αφού είμαι ανήλικη ακόμα και κάποιος έπρεπε να οδηγήσει. Μπήκα στο αμάξι πρώτη. Βιαζόμουν.

Το αυτοκίνητο άρχισε να κινείται. Είχα αγχωθεί. Ήταν μια από τις σημαντικές μέρες της ζωής μου. Κάποια στιγμή ένιωσα την κοιλιά μου να γουργουρίζει. Δεν είχα προλάβει να φάω τίποτα. Όμως αυτό δεν με απασχολούσε. Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε. Το είχα συνηθίσει πιά. Βλέπεις ένα άθλημα σαν και αυτό χρειαζόταν πολλές θυσίες. Εξάλλου, με είχαν προειδοποιήσει από την αρχή και είχα υποσχεθεί ότι θα κάνω ότι χρειαστεί. Μου άρεσε πάρα πολύ! Φέτος έκλεινα 6 χρόνια. Ένιωθα πλέον αντί για αίμα, να κυλάει χλώριο στις φλέβες μου..

Στις 9:00 π.μ. ήμουν εκεί. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Είχα αργήσει! Μπαίνοντας μέσα στο κολυμβητήριο αντίκρισα την ομάδα μου συγκεντρωμένη σε μια γωνίτσα. Εκεί ήταν και ο προπονητής μου. Δεν με είχε δει κανένας μέχρι εκείνη την στιγμή ως που...

-ΚΥΡΙΕ! ΚΥΡΙΕ! ΗΡΘΕ ΚΑΙ Η ΤΖΕΝΑ!

-Καιρός ήταν! Άντε Τζένα! Τι περιμένεις; Πήγαινε γρήγορα να ετοιμαστείς και έλα εδώ!

Δεν πρόλαβα να αρθρώσω ούτε μια λέξη. Ήθελα να του εξηγήσω τον λόγο που είχα καθυστερήσει αλλά το πιθανότερο ήταν να μην με άκουγε οπότε..δεν θα την γλύτωνα με τίποτα την τιμωρία.. Δεν με πείραζε όμως! Το μόνο που με ένοιαζε ήταν το ότι ήμουν εκεί και θα συμμετείχα σε άλλο ένα πρωτάθλημα. Μπορεί για τους περισσότερους να είναι απλοί αγώνες αλλά για εμένα είναι κάτι υπέροχο! Κάθε φόρα νιώθω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. Είναι λες και όλα γύρω μου σκοτεινιάζουν και το μόνο που υπάρχει είναι εγώ και η μπάλα! Αν και τώρα θα έλεγε κανείς ότι ούτως ή αλλιώς αυτός είναι ο σκοπός του παιχνιδιού: ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΓΚΟΛ!

Με αυτές τις σκέψεις βγήκα από τα αποδυτήρια και κατευθύνθηκα στην μεριά που ήταν μαζεμένη όλη μου η ομάδα.. Όπως κάθε φορά, οι προπονητές είχαν βάλει από πριν τα όρια για το μέρος στο οποίο θα προπονηθούμε εμείς και αντίθετα για το μέρος που θα προπονηθεί η άλλη ομάδα..

Αφού μαζευτήκαμε όλες σε ένα μέρος, άρχισε να μας μιλάει ο προπονητής. Μας είπε τα βασικά πράγματα -που όπως μας λέει πάντα ''Μάλλιασε η γλώσσα μου τόσες φορές που σας τα έχω πει!''.- Στην συνέχεια μας είπε ότι θέλει να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας γιατί ξέρει πως μπορούμε να τα καταφέρουμε και στο τέλος -όπως κάθε φόρα άλλωστε- μας υπενθύμισε ότι δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία η νίκη ή η ήττα, αλλά αντιθέτως σημασία έχει το πώς θα σκεφτούμε καθώς και το ομαδικό πνεύμα, διότι αν τα έχουμε αυτά τα δύο, θα έρθει η νίκη!

Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και εμείς, αφού είχαμε κάνει ήδη ένα μικρό ζέσταμα έξω από το νερό, μπήκαμε στην πισίνα..

Το νερό όπως πάντα ήταν δροσερό και σε έκανε να νιώθεις αυτήν την έντονη ανατριχίλα ως το κόκαλο. Ο μόνος τρόπος για να νιώσεις έστω και μία μικρή ζεστασιά ήταν να κολυμπήσεις! Αφού ολοκληρώσαμε το ζέσταμα, συνεχίσαμε κάνοντας πάσες.. Είχα τόσο πολύ άγχος που η μπάλα γλίστραγε συνέχεια από τα χέρια μου. Σε κάποια φάση άρχισα να βρίσκω τον ρυθμό μου ως που ξαφνικά χτυπάει το καμπανάκι !!

Ο αγώνας ξεκινάει...!!

(Θα ήθελα να ανακοινώσω ότι είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζω να γράψω ένα ''βιβλίο'', για αυτό τον λόγο θα ήθελα αφού ευχαριστήσω όσους το διαβάσουν, να δείξουν κατανόηση και να γράψουν την γνώμη τους για κάτι που δεν τους άρεσε έτσι ώστε να το διορθώσω αλλά και το αν θέλουν ή όχι να συνεχίσω την ιστορία. Και πάλι ευχαριστώ)