BRING ME TO LIFE

Chapter 1

Violette's POV

Never thought we'd had our last kiss

Never imagine it'll end like thiiiiisss

You're name, forever the name on my lips

Ohhhhhhhh

I'm sorry that it had to start like this. Hindi niyo naman ako masisisi kung BH ako diba? Hindi niyo masisisi ang mga taong nasaktan ng sobra sobra dahil sa mga lalaking umalis agad-agad.

Ako nga pala si Violette Nicole V. Reyes. The school's princess. I got the position because I have the beauty and the brains.

Siguro nagtataka kayo kung bakit o paano ako na-BH noh? Well, lets just say na LOVE has its ways.

My heart was broken by a basketball player. Named Jian Miguel D. Alonso. We loved each other. I know that and I felt it. Even his friends said that he loves me. Kaso nga lang... he got into an accident which cause him...

.

.

.

.

.

DEATH

Alam ko. Masakit diba? Masakit na iniwan niya ako at pumunta kasama ng kapatid ko in heaven.

Why do they have to leave me hanging?

Nabuhay ba talaga ako sa mundong ito para iwanan at masaktan? Haaaa? Please tell me!!! Kasi hindi ko na makakaya ang ngumiti sa mga nakakasalubong ko sa daanan. Because they expect that I am always happy, that my life is perfect. DAMN! For Pete's sake! I AM NOT GOD!

Mas mababa ako sa diyos. Isa akong makasalanang tao yet they treat me like I'm a goddess. Ayoko ng ganun! Hindi maganda sa pakiramdam. Parang gusto ko nang takasan ito...

PERO HINDI KO KAYA.

Hindi ko makakaya. Mahirap silang maging kalaban.

Tss ito nanaman ako nag dadrama! Buti nalang at nandito ako sa back garden ng school. Tumingin ako sa paligid.

THE COAST IS CLEAR.

Walang tao. It means na pwede akong maging AKO.

Nakakita ako ng bench na katabi ang puno. Lumapit ako dun at nilapag ang sling bag ko at ang dala kong books.

Napatulala akong nang maalala ko NANAMAN si Jian.. Its been 2 years since he died. 2 years of suffering. Yung hirap, yung sakit... yung lahat lahat ng kinikipkip ko dito sa sarili ko... its because of that 2 years.

May luhang tuloy tuloy na kumawala sa mga mata ko. I let it. So ang kinalabasan?

Humagulgol ako..

I miss him very much. That I almost killed myself.

FLASHBACK

Nakatungtong ako sa upuan dahil...

.

.

.

.

I want to put an end to my life.

Masyado na akong nasasaktan. Namatay yung bunso naming kapatid. Pagkatapos... nag aaway sila mom at dad dahil dun. Naiistress na nga kami ni Kuya Kurt ko ehhh...

TAPOS DAGDAG SAKIT SA LOOB PA YUNG PAGKAMATAY NI JIAN.

ANG SAKIT! ANG SAKIT SAKIT!! Hindi ko na kaya. Bakit pa ako nabuhay sa mundong ito? Haaaaa? Hindi ko naman kasalanan ang mabuhay aaaahhhh? Bakit parang pinapahirapan ako? Bakit parang ang PAGDUDUSA ay KAPALIT NG PAGKABUHAY???

Tatalon na sana ako sa upuan nang biglang...

BOOGHSS

Napatingin ako sa pintuan nang ito ay marahas na bumukas. Nanduon nakatayo si Kuya Kurt, Mom, Dad at si.... Wtf? Daisuke? Oh well, siya ata ang nagsabi kela kuya Kurt ng balak ko ehhh

"Sissy" -Kuya Kurt

"Hija" -Mom

"Anak" - Dad

Hindi ko na nakita kung anong nangyari. Ang alam ko lang ay nasa kama na ako kasama sila Mom at Dad pati si Kuya. Lahat sila lumuluha. Niyakap ako bigla ni kuya.

"Sissy. Baby, bakit naman magpapatiwakal ka aahh? Pwede mo naman akong kausapin diba? *huk pwede mo naman *huk ishare mo kay kuya yung mga kinikipkip mo *sob" -kuya

After that day at nasa katinuan ako. They grounded me from using or holding a knife or something na matulis. And almost every hour nila ako chinecheck sa room ko. Nakakatawa nga ehhh... ichecheck ako ni dad sa room and then after 5 minutes si mom. Pagkatapos din ng 5 minutes ay si kuya naman. Hahaha nakakagulat nga lang sila lalo na kapag masyado akong concentrated sa ginagawa ko.

End of the flashback

So ayun... kaya mas tumalino ako nun. Pero thankful ako dahil kahit hindi ko pa alam ang sense ng pagkabuhay ko sa mundo ay nasave ako ng isa sa mga kaibigan ko na si Daisuke. Alam niyo ang ginawa nila mom and dad dun? Well he just gave him a condo unit sa isa sa mga condominium namin.

Tsk inggit nga ako nun ehhh!!!

Anyway... finally nung matapos na ang iyak ko ay nag ayos na ako. Hay buti nalang at sandali lang ang iyak ko. So, hindi maga ang mga mata ko. Nasa kalagitnaan ako ng pagaayos nang biglang

"Ouuuuuch" daing ng isang lalaking nahulog sa puno.

O__O

OMEGGGHEEEED!!!

So it means na may nakakita sa aking umiyak? Oh no.

Dahan dahan akong lumingon at nandun nga nakahandusay ang isang lalaki. Kahit na nag aalala ako sa magiging status ko ay nilapitan ko parin ang lalaki.

Aishhhh buti hindi bumagok ang ulo niya.

"Hey, are you alright? Can you still hear me?" tanong ko. I poke his right arm

"Are you still even alive?" ako yan -___-

Kinuha ko ang iPhone ko at tinawagan si Deus.

"Hello, Violette! Nasan ka?! Kanina pa kami nag aalala sayo. Madami na nga kaming missed calls and unread text. Nasan ka?" nailayo ko ang phone ko sa tenga ko. Sigawan daw ba ako through phone -____-

"Ano ba, Deus? How dare you shout at me, huh? Before pa tayong mag away. I need help. Go here at the back garden. Bring someone. Bilis." -ako

Nang pagkababa ko ng phone ay nagulat ako dahil biglang sinubukan nung lalaki na tumayo.

"He-hey. Te-teka tulungan na kita tumayo." so inalalayan ko siya at pina upo sa bench.

"Are you alright now?" -ako

"Yeah" -Mr. Guy

"Ohhhh ano bang nangyari? Bakit ka nahulog? At *ehem *ehem kanina ka pa diyan?" medyo nahihiyang kong tanong. Sus! Nakita niya akong umiyak.

Nakita niya akong umiyak.

Nakita niya akong umiyak.

Nakita niya akong umiyak.

Nakita niya akong umiyak.

SHEEETEEE!!

Nakita niya akong umiiyak?

"Yes. I did. I've been here before you even came." -Mr mysterious guy