โรงเรียนมหาเวท คิงซ์ ฟาร์เรียส

4

  2ชั่วโมงต่อมา
          "นี่กะจะเก็บไว้เป็นความลับจนกว่าจะไปถึงโน่นเลยใช่มั้ย" เสียงพึมพำเบาๆให้พอได้ยินออกจากปากเทวะ
เขาก้มหน้ามองพื้นดิน คอยนับหินที่กระจัดกระจายเหมือนกำลังบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ พุทธ โทๆๆ
"หนูไม่ได้ตั้งใจจะโกหกนะหนุก้นึกว่าพี่......"  เทวะเสยะยิ้ม นึกสมเพสตัวเองขึ้นมา
"ปู่. ปู่จำวันที่ปู่พาผาไปบึงหลังคลองได้รึเปล่า". ชายชราสะดุงตกใจ ตอบรับพร้อมพยักหน้าเบา ๆ มันเป็นเหตุการณ์ที่เขาไม่มีวันลืมมันชั่วชีวิต
"วันนั้นผมยังจำมันได้ ติดตาติดใจผมเลย". เสียงของเขาเริ่มสั่นคลอ
"ไฟสีฟ้าลุกโชนทั่วบึง มีสัตว์ประหลาดออกมาไม่ขาดสาย มันตรงมาหาผม มันจะฆ่าผม"
ทุกคนเบิกตากว้างไม่นึกว่าเขายังจำเหตุการณ์นี้ได้ เป็นไปไม่ได้ข้าลบความทรงจำของเขาแล้วนิ. ชายชราคิด
"สักพักก้มีคนอีก3คนที่มาจากไหนไม่รู้เขามาช่วยผม เลือด เลือดสาดทุกบริเวณที่ผมยืนทั้งตัวผมมีแต่เลือด
แล้วจู่ๆโลกของผมก้มืดมิด ผมตื่นขึ้นในที่แห่งหนึ่งไม่มีแสงสว่างที่นั้นมีตัวผม ผมคนเดียว ผมพยายามเรียกปู่ เรียกจนสุดเสียง ผมเดินไปเรื่อยไม่มีจุดหมาย ยิ่งผมเดินมันยิ่งมืด แล้วจู่ก้มีแสงประหลาดเกิดขึ้น มันพูดกับผม มาบอกผมว่าผมจะตายในอีกไม่ช้า"แล้วเทวะก็เงียบไป ไม่ท่าทีว่าเค้าจะพูดต่อ
"ไม่!ไม่จริง!พระเจ้า! โปรดเมตตา" ชายชราอ้อนวอน แต่เค้ารู้ยุแล้วว่าแม้แต่พระเจ้าก็ช่วยไม่ได้
"พอเถอะครับปู่  พระเจ้าก็ช่วยเราไม่ได้ ปู่ก้รู้"เทวะพูดเสียงค่อย
"ผมเตรียมใจไว้แล้ว ยังไงผมก้ต้องตายอยู่ดีเรื่องโลกฝั่งนู้นผมไม่รู้ตอนนี้จะดีกว่า ถึงผมไปก้ไม่เป็นไรหรอกครับไม่เป็นไรจริงๆ" นำ้เสียงเศร้าๆเอ่ยค่อยๆก่อนหันไปมอง เด็กผู้หญิงเพียงคนเดียว
"เราจะไปกันแล้วครับ "
"ยิ่งช้ายิ่งเสียเวลา "
เทวะพูดพลางเดินออกไปช้าๆ โดยไม่หันกลับมามอง ข้างหลัง  ไม่มีคำพูดบอกลาหรือแม้แต่ยิ้มที่สดใสอย่างที่ผ่านๆมา ไม่มีอะไรทั้งนั้น...ไม่มี
"โรส ไปกันเถอะ ได้เวลาแล้ว".เสียงเรียบๆดังขึ้นอีกครั้ง
ปีกสีขาวสยายออกมาอีกครั้ง ก่อนจะร่ายคาถาออกมา. แสงไฟระยิบระยับปรากฎขึ้น ก่อนจะลอยขึ้นล้อมรอบตัวเทวะเอาไว้ แล้วทั้งสองคนก็อันตธานหายไปจากสายตาของชายชรา

สนามบินที่541
'ผู้โดยสารทุกท่านโปรดทราบขณะนี้สายการบินสวิสชาส์ล แอร์ไลน์ จะทำการบินในอีก30นาทีขอให้ผู้โดยสารทุกท่าน ตรวจสำภาระก่อนขึ้นเครื่องด้วยคะ'
มันเป็นครั้งแรกของผมที่ได้ทำแบบนั้น ให้ตายสิตอนแรกที่ผมรู้สึกคือ ท้องใส้ปั่นป่วน คุณเคยเอาเครื่องดูดฝุ่นมาดูดตัวเองมั้ยความรู้สึงมันเป็นแบบเลย ขนลุกชมัด ผมแวบมาอยู่ในห้องนำ้! ให้ตายสิถ้าห้องนำ้ชายก้ไม่เป็นไรหรอกมันดันเป็นห้องน้ำหญิงนี่สิ ! พระเจ้า! เมื่อไรพวกเธอจะออกไปหมดสักทีนะผมอยู่ในนี่มาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ
จะบ้าตาย! ถ้าพ่อมีพลังนะเดะแมร่งเผ่าให้วอดเลย
"ก๊อกๆก๊อกๆ"ฮ่าๆใครมาเคาะตอนนี้ฟร่าาาาาาาาา ไปไป๊! ชิ้วๆ~~~~~~~~~ฮือ ผมเป็นแค่เด็กชายตัวเล็กหน้าบาง อย่าให้ผเผชิญสิ่งโหดร้ายเพียงลำพังงงงง
"พี่เทย์คะ โรสเองคะ.ออกมาเถอะคะ " ออกไปบ้านเธอดินี่มันห้องนำผู้หญิงนะโว้ยยยยยย
"เออ หนูให้พวกเขาออกไปแลัวละคะ "
"จรืงเหรอ?"ผมย้ำอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ ถ้าผมออกไปแล้วมีคนอยู่นะผมจะ...จะ...จะอะไรดีวะ
"จริงคะ" ฮึม...
แอ๊ด........
ครับ เสียงประตูห้องนำ้ ผมเปิดมัน! ผมเปิดมานนนนนน~~~!
ไม่มีใคร พระเจ้าช่างเมตตา อ้ากกกกกผมรักพระองค์ ไม่ต้องมองผมแบบนั้น ผมบ้าอย่างงี้แหละปกติ
ผมถอนหายใจเฮีอกใหญ่ ว่าแต่ถึงข้างในไม่มีใคร แล้วข้างนอกละ...
"นี่!?ใครล๊อกประตูห้องนำ้หน่ะฮะ! ไปตาม รปภ มาสิ" แล้วก็มีอีกหลายเสียงฮือขึ้นมา ผมขอถอนความคิดเมื่อกี้นะ ไอ้พระเจ้าเฮงซวย!
"พี่คะ เราออกไปกันเถอะ..." ฮะ!? เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ. เธอว่าอาไรรรรรรร
แกร็ก!!
และแลัวเธอก็เปิดประตู
ฮ่าๆๆฆ่าผมซะเถอะทอมสัน
________________________
ให้ตายคุณคงไม่เชื่อว่าเรารอดมาได้ แต่เรารอดมาได้
ถ้าให้ผมเข้าไปพูดว่า ผมปวดท้องมากจนเข้าห้องนำ้ผิดคงไม่มีใครเชื่อหรอก แถมยังโดนเขาหาว่าเป็โรคจิตอีกต่างหาก
ให้ตายแต่พอโรสพูดอะไรๆก็ดูน่เชื่อถือไปหมด แม้กระทั่งเรื่องเข้าห้องนำ้ผิด!
"พี่เทย์ เดี๋ยวโรสมานะคะ พี่รอตรงนี้ก่อนนะ"ผมผยักหน้าหงิกๆเป็นเชิงเข้าใจ
"เฮ่!!ราฟ". ฮึม...คงแค่เผอินชื่อหมือนกันมั้งง?!
"อึม..มาช้าตลอดชาติเลยนะไอ้__"ผมขมวดคิ้วพลางมองไปยังต้นเสียง ทั้งชื่อทั้งเสียงคุ้นมาก
แจ็กพ๊อด!แตก
เจอทั้ฝูงเลยงานนี้มีเช็กบินทีหลังแน่ๆ ผมมันใจพันเปอร์เซ็น