Sahtedir bedenimiz.Hemde en hakikisinden.Yaşarsın onca acıları,onca kızgınlık kırgınlıkları bedenin hissettiği sadece hafif bir yorgunluktur.Olan ruhuna olur.Ruhun daralır,ruhun sıkılır.Dayanamaz bazen,göze vurur ve ağlarsın.Dökülür damlalar gözünden.Ruhundur işte asıl mesele.Yanlızsındır çünkü.Varmı ruhunu anlamaya çalışan?Varmı sadece sen mutlu ol diye çabalayan? Ama sorsan hepsi yanındadır senin.Bedeninin yanı çok dolu,ama ruhumunki bomboş.Yok onu anlamaya dinlemeye çalışan...
Belki de korkuyorlardır ruhunun bu denli karanlığından.Belki kocaman kara bir kuyu gibi görünüyordur ruhun onlara.Ürkütücü,sevimsiz ve soğuk.Bu yüzdendir belkide bu ruh yanlızlığın.İstemezdinki sende kara bir kuyu olmayı.Aslında senin ruhun asıl evidir o kuyu.Ne kadar kaçmak,gökyüzünde özgürce uçmak istesende.O kara kuyudur yanlız ruhların ait oldukları yer.Kaçamazlar,gidemezler bir yere çünkü onların o kara kuyudan başka ne dostları ne de gidecek yerleri vardır.Düşe kalka büyüyecekleri yerdir orası.
Ne kadar kaçmak isteseler de..
