ik hoor de voetstappen door de trein. en dan komt er een vrij lange man vragen om mijn vervoersbewijs. ik denk bij mezelf, ben ik hem niet vergeten. ik haalde heel mijn tas open. ik zocht en ik zocht, maar ik kon hem niet vinden. de conducteur zag hoe overstuur ik was. en hij zei dat hij het deze ene keer door de vingers zou zien. ik was zo ongelovelijk blij. ik kon hem wel omhelzen. maar dat deed ik natuurlijk niet. dat zou raar zijn.
