Sevgili Kimsesiz Sahil'im;
11 gün önce oldu.Bunu nasıl anlatabilirim onu bile bilmiyorum ama bir şey oldu.Bazen her şeyden elini eteğini çekersin ya hani?Pes etmek değil bu.Sadece boş vermişlik. İşte tam olarak ruhum boş vermişti. Yüreğim desen, buradan çok uzaklarda bir pencereye konmuş içeri alınmayı bekliyordu.Ve bir mucize gördüm ben.Ne kadar sıradan ve mucizeleri hak etmeyen biri olduğumu bilirsin.Ama oluverdi.Bana her şeye en baştan başlanabileceği gösterildi.Eğer Tanrı'ya inanmayan biri olsaydım, o an inanmaya başlardım.Hiçlikten gelen varlığı kucağımda yabancı diyarların korkutuculuğunu hissedip titrerken o kadar gerçekti ki...!Nefessiz kaldım.O benim, bunu tüm benliğimde hissederken onun hayatıma yüklediği anlamlardan bahsetmem için yeterli kelimelerim yok. Doctor Who'da en sevdiğim sahnelerden biri geliyor aklıma ondan bahsederken.İzleyenler bilir, orada bir ırk var: Dalekler.Var oluşu gereği yıkımdan haz alan canavar ruhların metal yansımalarıdır Dalekler. Ve bir gün bir Dalek iyi oluyor.Ona bu iyiliği aşılayan şeyin ne olduğunu merak edip onu inceliyorlar."Bir gün bir yıldızın doğumunu gördüm" diyor Dalek."Ve o an dedim ki biz onca yıldızı gezegeni patlatıp yok etsek bile bir yerlerde bu yıldız gibi bembeyaz mucizevi masumane yıldızlar doğuyorlar.Demek ki bizim için hala umut var." Bende onun bir yıldız gibi bembeyaz mucizevi masumane haline baktıkça diyorum ki kendime:
"Korkma, eline bulaşan gözyaşları ve kanlara rağmen, senin için hala umut var."
Not:Yalnız korktuğum bir mevzu var.O Dalek meğer hastaymış, iyileştirilince yine eski kötü karanlık ruhuna geri dönüyor. Umarım benim aydınlığımda bir hastalık bir kusur değildir.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
bendenizin kimsesiz sahili
RandomBu aslında okurlar için yazılmış bir şey değil. Kendi kendine konuşmayı seven bir kızın birine hediyesi. Ağlamaktan korkan ve duygularını söyleyemeyen. Biraz dostluğu ve biraz içtenliği hissetmek isteyen her yalnıza. Ve benim kimsesiz sahilime.
