Spring Skip's
-1. Bölüm-
Ben Debbie, 17 yaşındayım. İnsanlar beni saçma ve gereksiz bir insan bulurlar. Yeşil gözlü, beyaz tenli, siyah uzun saçlı bir kızım. Cametown'da yaşıyorum. İnsanları genelde umursamam. Onlar sadece konuşmayı bilirler. Bense hayal kurmayı.
Ailem beni içime kapanık, soğuk ve kaba biri olarak tanımlar. Bu hayattaki en iyi dostum Jesy'dir. Jesy Paiys. Jesy ile aynı okula gidiyoruz. Aynı yaştayız ama sınıf kurlarımız aynı değil. Okulumuz şehrin merkezi yani Hersey'de. Jesy ise bizim iki sokak altımızda yaşıyor. Teyzesi ve köpeğiyle. İkisi de sinir bozucular. Teyzesiyle yaşama nedeni, annesi ile babasının Jesy 4 yaşındayken boşanmalarıydı. Babası şuan Arjantin'de bir lokanta işletiyor. Arada sırada Jesy'yi yanına alıyor. Genellikle yaz tatillerinde. Annesi ise para, pul, şöhret arıyor. Kimi bulduysa evleniyor ve 2 hafta sonra tekrar boşanıp yoluna devam ediyor. Jesy annesiyle en son 14 yaşındayken görüşmüş.
Benim ailem ise bir anne, bir babadan ve bir benden oluşuyor. Annem Mary Hays, Hersey'de bir okulun müdür yardımcısı. Okul, semtteki diğer okullara göre daha 'kalitesiz' olsa da aylık gelir bize yetecek kadar. Babam Clark Hays ise Cametown'un en işlek caddelerinden birinin üzerinde bulunan en ezik otelin sahibi. Oraya haftada 15-20 insan gelir ve bir daha o otele dönmezler.
Ailede tek çocuk olduğum için avantajlıyım. Ailem ihtiyaçlarımı karşılayabilecek parayı kolay buluyorlar. Aslında ailem benden de avantajlı çünkü benim pek ihtiyaçlarım olmuyor. Bu yüzden artan parayı biriktiriyoruz.
Şu ana kadar hep aile diye bahsettim ama aslında biz tam olarak aile sayılmayız. Babamı haftada 3-4 kere görürüm. Otelde müşteri için nöbet tutar. Annemin ise bazen yurtdışında toplantıları oluyor. Annem olmadığında babamla otelde kalıyoruz. Babam otelde olduğunda ise biz annemle ikimiz oluruz hep. Tek ailecek yaptığımız şey biriktirdiğimiz paralarla bir bahar tatiline gitmek. Bu bir gelenek sayılır ailemizde. Kendimizi 'aile' gibi hissetmemiz içinmiş. Bundan nefret ediyorum. Bu gelenekten, bahar tatilinden, 'aile' gibi hissetmemizden. En çok nefret ettiğim şey ise gittiğimiz yerlerdir. Gittiğimiz yerler pek iç açıcı olmaz. Bu ilk bahar da aynı şey olacak. Acaba bu yıl hangi boktana gideceğiz?
