The Road {Dutch Love Story}

2

De zoemer gaat. Het eerste lesuur is voorbij en dus ook al die saaie schoolregels.
Hij kijkt. Alwéér. Ik ben er zeker van.
Tot mijn grote verbazing komt hij opeens naast mij lopen in de gang.
Ik kijk even naar hem maar hij keek niet.
Daarna keek hij wel maar ik keek niet.

Dit is een gênante situatie

"Hoe vond je eerte lesuur?"
Een bekende stem komt naast mijn oor fluisteren. Het was het meisje van op de speelplaats. Ze zit in mijn klas.

"Redelijk. Het was nogal saai..." zeg ik teleurgesteld. Ik had ook beter verwacht van het eerste lesuur! In plaats van die stomme schoolregels konden we ook een rondleiding krijgen? -just because-

"Wat had je anders verwacht? Dit is het Sint-Augustus College! Niet het 'weet-ik-veel-wat-college'! Hier moet gewerkt worden. Spijtig genoeg."
Dat laatste zei ze met een knipoog.

Toch iemand die mij begrijpt.

De uren gaan voorbij en tijdens de middagpauze ga ik snel aan de bar staan. Ik wil niet dat hier 100 man staat te wachten voor mij!
Een mollig vrouwtje komt achter de toog staan en ze vraagt wat ze voor mij kan doen.

"Een cola graag."
Ze knikt en draait zich om naar de koelkast. Zonder ik het doorheb komt de vreemde jongen achter mij staan.
Ik heb nog steeds niets door totdat hik op mijn schouder tikt en vraagt:

"Hej, heb je toevallig geld bij je?"

Ik wordt helemaal rood. Dit had ik niet verwacht. Mijn blik vloog van de koelkast naar zijn blauwe ogen.
Correctie: zijn mooie blauwe ogen

"Euhm... ja tuurlijk! Waarmee zou ik anders hier staan?"

BAM die zat! Ik hou ervan om mezelf te feliciteren als ik een grapje goed vertel. Wen er maar aan.

Hij moet om mijn grapje lachen en wordt zelf wat verlegen.

"Mag ik wat lenen?"

Zonder dat ik antwoord begin ik met mijn portefeuille te schuddrn tot er een paar muntjes uit vallen.
Ik had te enthousiast geschud want voor ik het weet lagen er een paar op de grond. Ik buk mij en...

Ja je kan het al raden

Hij bukt zich ook en onze handen raken elkaar aan op het muntje.

Ook onze ogen kruisen elkaar.

"Ség, gaat dat hier nog lang duren of wat?"

De schrille stem van het mollige vrouwje wekt ons op uit onze gedachten.

Ik sta meteen en en hij ook.
Tot overmaat van ramp botsen onze voorhoofden tegen elkaar.

"Auw!" zegt hij. Ik kijk hem aan en zeg heel zacht "Sorry..."

De hele namiddag kon ik aan niets anders dan aan zijn blauwe ogen denken. Het was gebeurd: de vlinders in mijn buik sloegen hun vleugels open en fladderden in het rond.
Hoe poëtisch het ook mag klinken, het was de waarheid.

Mijn gevoel voor humor had hij blijkbaar aanvaardt want als ik oogcontact met hem maakte moest hij lachen en voelde hij aan zijn buil.

Ik was blij dat het niet ernstig was. Ik had het me NOOIT vergeven mocht hij door mij in de problemen raken.

Ik ken ook al de naal van het meisje van de speelplaats; Naomi. Tijdens de middagpauze kwam ze naast mij zitten en ze vertelde dat ze een oogje had op Max; de beste vriend van de blauwr ogen.

Wat is alles hier zo toevallig in het boek.

Ik voelde me goed; Naomi vertrouwde een 'groot' geheim aan mij, dud ik moedt het mijne wel vertellen.

Tot mijn grote verbazing reageerde ze heel enthousiast over mijn geheim. Ze kon het natuurlijk goed begrijpen en gaf me wat tips en ze wist ook toevallig zijn naam: Ryan.
Het klonk als muziek in mijn oren.
Het was raar, maar ook al weer leuk.

's Avonds kwam ik thuis en we aten lang met mijn familie. Na dat, het was al laat, vloog ik in mijn bed en meteen lag ik te slapen.
Als een roosje, zeg maar.