Ze noemen haar Fox

Proloog 《Riley》

"Hey nerd, aan de kant" zei het persoon die mij tegen de kluisjes aanduwde. Ik stond langzaam op, liet mijn haar voor mijn gezocht vallen en kneep zo hard in mijn handen dat ik bijna zeker was dat ik wonden achter liet. Mijn hele dag was al zo gegaan, de ene grap na de andere en mijn humeur hielp er niet bij. Diep in- en uitademend stond ik op en liep ik naar mijn kluisje, proberend mijn woede in te houden.

Toen ik eenmaal aankwam pakte ik mijn kleine kluissleuteltje en stak ik het in het sleutelgat. Ik friemelde even aan de sleutel totdat ik de klik hoorde en ik het kluisje opende. Rustig legde ik al mijn boeken in mijn kluisje aangezien ik ze de dag daarna toch niet nodig zou hebben. Toen ik mijn laatste boek in mijn kluisje legde zag ik dat ver in het hoekje een klein wit opgevouwd briefje lag. Ik voelde hoe opeens een vlaag nerveusheid door me heen ging. Langzaam pakte ik het briefje en ontvouwde ik het met trillende handen. Mijn ogen scanden de woorden die slordig op het briefje waren gescrabbelt. Ik voelde hoe al het bloed van mijn gezicht wegtrok toen ik realiseerde wat er op het briefje stond:

"Riley, we hadden je gewaarschuwd, maar je luisterde niet. Het is jammer dat je familie moet leiden onder jouw fouten."

Ik keek op met brandende en tranende ogen terwijl ik het briefje langzaam los liet waardoor die op de grond viel. Toen ik eenmaal uit de trans brak, kwam ik in actie. Snel trok ik de sleutels uit mijn kluisje en rende ik naar buiten. Ik sprong op mijn fiets en fietste zo snel mogelijk naar huis.

Eenmaal thuis sprong ik van mijn fiets af en nam ik geen moeite om hem goed neertezetten waarna die met hard geluid op de grond viel. Ik rende naar de voordeur van mijn huis, stappend in de plassen die de regen had gemaakt. Ik stopte abrupt toen ik zag dat de deur op een kier stond. Mijn hard ging steeds harder bonzen en ik ging steeds sneller ademen. Met een trillend lichaam duwde ik de deur verder open met een krakend geluid. Langzaam liep ik met trillende benen door de woonkamer richting de keuken. Ik hoorde de vloer onder me kraken bij elke stap, maar voor de rest was het doodstil.

"Nee" zei ik toen ik zag wat ik nooit zou willen zien. "Nee, nee, NEE!", Tranen gleden langs mijn wangen bij het beeld van mijn ouders dood op de grond, bloed stromend uit hun nek waar ze duidelijk zijn neergestoken. Snikkend landde ik op mijn knieën. Ik bleef maar sorry en nee te zeggen. Het kan niet waar zijn dacht ik. Ik probeerde mezelf te kalmeren, helder na te denken en niet zo een verdrietige puinhoop te zijn.

"Het is allemaal mijn schuld" mompelde ik met verdriet. "Nee, het is allemaal hún schuld!" Zei ik. Mijn verdriet vervangde zich met razernij en ik sloeg met mijn vuist op de grond. Snel stond ik op en draaide ik me om met woede stromend door mijn hele lichaam. "Mijn ouders zijn dood" zei ik zacht.Ik keek met mijn brandende ogen naar het huis dat ooit nog als thuis voelde, maar dat gevoel was verdwenen de seconde dat ik erachter kwam dat mijn ouders waren vermoord. De foto's die me ooit een fijn gevoel gaven, brengden nu alleen maar woede. Ik liep naar één van de vele familiefoto's waar we allemaal aan het lachen waren en gooide het met al mijn kracht op de grond. Gebroken glas lag overal, maar ik was nog lang niet klaar.

Allemaal herinneringen stroomden door mijn gedachten bij elke fotolijst die ik op de grond gooide, het kapot makend in het proces. Mijn woedeaanval stopte niet na alle fotolijsten, nee, ik moest alles kapot maken wat me deed denken aan mijn ouders.

Mijn dode ouders