Blauw

Dwang

In de spiegel bekijkt Sophie zichzelf nauwkeurig. De nieuwe lipgloss die op haar lippen zit, geeft haar lippen een chique glans. Het bordeauxrode jurkje wat ze aan heeft laat haar benen langer lijken en benadrukt haar mooie figuur. Haar kastanjebruine haar heeft ze opgestoken zodat haar nieuwe oorbellen beter zichtbaar zijn, omdat ze weet dat Michael, haar vriendje, dat leuk vind. Sophie schrikt op uit haar gedachten als ze buiten een auto hoort toeteren. Ze grist haar jasje van de stoel en loopt naar de voordeur. Ze stapt naar buiten en ziet de zwarte auto van Michael staan. Michael stapt uit en wilt haar zoenen, maar Sophie stapt snel opzij. Gelijk voelt ze zich schuldig, want zoenen hoort toch bij verkering? Michael doet alsof hij het niet gemerkt heeft en houd de autodeur voor haar open en ze laat zich op de met leer beklede voorstoel ploffen.

Even later rijden ze met hoge snelheid over de snelweg op weg naar het restaurant waar de vanavond gaan eten. Sophie kijkt op de kilometerteller en ziet dat de snelheid 135 km/u is. Ze schrikt, want net stond er nog een bord dat je hier maximaal 120 km/u mag rijden. Michael legt zijn hand op haar bovenbeen. Ze raakt in paniek. Ze blijft doodstil zitten, in de hoop dat hij niet verder zal gaan. Maar gelukkig moeten ze een paar minuten later de afslag nemen. Hij legt zijn hand op het stuur en Sophie haalt opgelucht adem. Ze durft zich weer even een klein beetje te bewegen. Ze kijkt naar ze achteruitkijkspiegel waar een klein rood hartje van glas aan bungelt, aan een zilveren touwtje. Ze volgt met haar ogen het draadje en ze ziet hoe Michael in de spiegel naar haar kijkt. Terwijl ze oogcontact maken krijgt Michael een lachje op zijn gezicht. Maar Sophie krijgt er een naar gevoel van in haar buik, want het is een gemeen lachje. Aarzelend lacht ze terug. Het leek niet eens op een lach, meer een slappe grimas. Michael tikt ongeduldig met zijn vingers op het stuur, wachtend tot het stoplicht op groen springt. Na het stoplicht slaan ze rechtsaf, en in de verte ziet Sophie de lichtgevende sierletters van het restaurant. Michael rijd met net een te hoge snelheid de parkeerplaats op waardoor hij op een haar na geen botsing veroorzaakt. Sophie probeert te doen alsof ze niks merkt van het gescheld van Michael en staart naar haar mooi gelakte nagels. Ze zijn in precies dezelfde kleur van haar jurkje gelakt, met een mooie glans. Ze stappen beide uit en lopen naar de ingang, waar hun jassen worden aangenomen en waar ze vervolgens ze naar een tafel begeleid worden. Als ze eenmaal zitten hebben ze geen onderwerp om over te praten, Sophie probeert oogcontact zo veel mogelijk te vermijden terwijl Michael geërgerd om zich heen zit te kijken. Sophie vraagt zich af waarom hij nog tijd en geld in haar investeert, ze is immers geen leuke vriendin zo. Maar diep in van binnen weet ze wel waarom hij dat doet. Ze is een pleziertje voor hem, een soort speeltje. Een golf van wanhoop en machteloosheid overspoelt haar. Ze probeert haar tranen weg te knipperen, gelukkig komt de ober net hun bestelling opnemen waardoor haar gedachten weer even in het 'hier en nu' zijn. Beide bestellen ze soep, maar als de ober wegloopt komt die ongemakkelijke stilte weer terug. Sophie draait een plukje haar om haar vinger, en kijkt eens om zich heen. Iedereen ziet er zo blij en ontspannen uit, dat ze zich ineens erg alleen voelt. Was ze maar thuis geweest, dan had ze nu met haar laptop in bed gelegen terwijl ze romantische films zou kijken. In het begin deed ze dat ook met Michael, maar de afgelopen tijd was hij veranderd op een negatieve manier. Hij heeft minder geduld en hoe hij in het begin respect had voor haar fysieke grenzen is hij nu opdringerig en dwingt hij haar tot dingen die ze helemaal niet wilt doen. Maar het uitmaken durft ze niet, want hij heeft haar al eens geslagen, met een bloedneus en blauwe plekken als gevolg. Daar is ze toen zo van geschrokken dat ze het nu maar toelaat. Als het eten op is gaan ze terug naar de auto. Ze stappen in, en Sophie hoopt dat Michael haar nu wel naar huis brengt, want dat was de afspraak. De vorige keren hield hij zich niet aan die afspraak en ging ze eerst nog met hem mee naar huis. Bij die herinnering wordt ze spontaan misselijk. Ze gaan weer de snelweg op, maar niet de kant waar ze heen moeten voor haar huis, maar wel de kant op waar zijn huis is. Sophie voelt de paniek in haar buik opwellen. "Je zou me toch naar huis brengen?" vraagt ze, terwijl ze probeert haar stem onder controle te houden zodat het niet duidelijk is dat ze bang is. De eerste woorden deze avond. Michael kijkt in zijn ooghoek naar haar, zonder zijn hoofd te draaien mompelt hij dat ze nu toch al onderweg zijn en dat ze niet moet zeuren. Sophie voelt de tranen achter haar ogen branden, ze weet wat er gaat komen. Als ze zijn straat in rijden neemt ze zich voor om hem na deze avond te dumpen. Als de auto stopt kijkt ze om zich heen. Aan de overkant van de straat ziet ze een oudere vrouw staan, als Sophie en de vrouw oogcontact maken lacht de vrouw vriendelijk. Sophie lacht terug, maar met moeite. Ze voelt zich vreselijk. Michael is al uitgestapt als Sophie de deur van de auto open maakt. Haar benen voelen zwaar, alsof er aan ieder been een gewicht van honderd kilo aan hangt. Als Michael de deur open heeft gemaakt en naar binnen loopt, volgt ze hem traag. Het ruikt daar binnen naar wiet en alcohol. Dat zou je niet verwachten als je Michael zo zou zien, hij ziet eruit als een nette jongeman. Sophie ziet hoe hij zijn overhemd begint los te knopen, hij gebaart haar om haar kleren uit te doen, en ondertussen rollen de tranen al over haar wangen...