Blauw

De ontmoeting

 Niemand kan ze dit moment afpakken. De geluiden uit de omgeving vervagen, ze hebben alleen nog maar oog voor elkaar. 'Weet jij het soms ook niet meer?' fluistert Lola na een tijdje in Sophie's oor. 'Ja... Heeft het nog wel nut, of...' fluistert ze zachtjes terug. 'Jij maakt het allemaal beter. Ik hou van je.' zeggen ze gelijk. Lola en Sophie laten hun ogen naar elkaar toe glijden en pakken elkaars handen. 'Sophie, we horen bij elkaar, echt.' fluistert Lola. Haar ogen vertellen de waarheid, ze vertellen de liefde. Een luid getoeter maakt een eind aan de bijzondere ontmoeting. 'Mijn ouders...' schrikt Lola. In het voorbijgaan raakt ze nog even snel mijn hand. Sophie kijkt Lola met een glimlach na en besluit dan naar huis te gaan. Sophie snuif de frisse lucht diep op en sluit mijn ogen. Ze houdt van haar, van Lola, van haar lach, ze is perfect.

Sophie loopt naar huis, met haar neus in de wind. Haar haar wappert wild rond haar gezicht. Nog nooit heeft ze zo'n mooi persoon ontmoet, nog nooit heeft ze zoiets gevoelt. Maar het maakt niet uit. Al haar nare gedachten komen vanzelf weer terug. Met alle schreeuwende en ruziemakende stemmen in haar hoofd, heeft ze moeite om zich te concentreren op waar ze loopt. Haar gedachten vliegen van links naar rechts, als een rivier die tegen de sluismuren beukt. Als ze thuiskomt, gaat ze naar boven en laat zich neervallen op haar bed. Ze verdrinkt in haar eigen gedachten, die als een tornado door haar hoofd stormen, en zich maar blijven vermenigvuldigen. Dan beginnen de tranen over haar wangen te lopen, of ze het nou wil of niet. Ze draait zich om en legt haar hoofd op haar armen.  De oorlog in haar hoofd word Sophie te veel. Ze staat op en loopt de trap af, ze stapt de badkamer in en zoekt iets. Waar ze precies naar opzoek is weet ze niet, maar iets om die vreselijke stemmen te verdrijven. Om het monster dat binnenin haar te dempen.