Okul tahmin ettiğimiz gibi bol dalgalı oldu herkese uymak istedik onlar gibi gülmeyi denedik yüzümüz güldü belki ama içimiz hiç öyle değildi.
Bi ara bırakmayı bile düşünmüştüm ama arkadaşlarımı yarı yolda bırakamazdım ayşin ve selin benim en iyi arkadaşlarımdı onlara bunu yapamazdım.
Öğretmen sınıfa girdiği zaman şamata dinmişti ama bunun eve gidişi vardı ve zil çalmıştı gel zaman git zaman dersler bitmiş ve okuldan çıkma vakti gelmişti ve her zaman ki gibi dalga geçtiler neredeyse bırakacaktım ama pes etmeyip direndim.
Eve geldiğim zaman kendimi yatağa atıp ağladı telefonum çalmıştı hemen açtım ve arayan ayşindi biz selinle bırakıyoruz daha fazla dayanamıyoruz dedi bişeyler daha mırıldandı ama bana onu dedikten sonra sustum ve telefonu yüzüne kapattım ağlamakla beraber şaşkınlık içindeydim ben onları bırakmamaya çalışırken onlar beni bırakmıştı ağlamam arttı arttı gözlerim şişti ama ağlamam hiç durmadı.
Uyandığımda yataktan kalkamıyordum korkmuştum çığlık atmam ile annem yanıma geldi tama kızım sakin ol yok bir şey merak etmediye beni teselli ediyordu anneme ne oldu bana dedim ve aldığım cevap hastalandındı dünkü hiç birşeyi hatırlamıyordum halbuki az kalsın hastanelik olacakmışım annemden telefonumu vermesi için rica ettim telefonu açtığım an 142 mesaj ve 72 cevapsız arama ile karşılaştım ayşin ve selin yazısını görünce aklıma pembe kanatlar geldi
Birden kapı çaldı ve gelen ayşin ile selindi geçmiş olsun dediler ve teşekkür ettim ve sinirli bir şekilde nedenn geldiklerini sordum ayşin, biz pembe kanatları devam ettirmek istiyoruz dedi sinirlerim iyice gerilmişti ve onlara hemen odamdan çıkmalarını söyledim yine ağlamaya başladım ve bir karar aldım yarın okula gidip pembe kanatları bitirecektim.
