Honey, I'm already broken

hoofdstuk 1

Hier zit ik dan weer. Huilend op de grond. Waarom? Waarom nou toch? Ik kijk in de spiegel en begin het te snappen. Ik ben gewoon te lelijk voor vrienden, voor mensen. Ik kijk naar mijn whiteboard boven mijn bed. Een foto van nienke en mij kijkt me aan. 2 lachende meiden met de tijd van hun leven. Hoe moesten we toen weten dat het nu zo anders zou zijn? Ik sta op en loop ernaar toe. Snikkend pak ik de foto met mijn klamme handen van het bord. Ik loop naar mijn bed en ga zitten. 'Waarom nien?' Ik begin nog harder te huilen. 'Ik mis je zo erg'. Haar groene ogen staren me aan. Nooit meer zal ik haar zien. Ik kan dit niet meer. Ik raak echt iedereen kwijt. Nienke was er voor me vanaf het begin toen het misging. Mijn vriendinnen raak ik 1 voor 1 kwijt. Maar nienke was er altijd voor me. Ze steunde me door dik en dun. Vanaf groep 2 waren we onafscheidelijk. Ik sta op en loop mijn kamer uit. Langzaam ga ik de trap af, naar beneden. Ik kijk de kamer rond. Niemand. Ik ben alleen. Opeens schiet er 1 woord door mn hoofd. Zelfmoord. Net als nienke? Zij zou dat nooit willen. Jij wou dat ook niet van haar en heeft ze daar aan gedacht? Ik duw de gedachte weg en loop naar de gang. Ik pak mijn zwarte all stars en trek ze aan. Van de kapstok pak ik mijn jas en trek m aan. Snel doe ik de rits dicht. Ik pak mijn sleutels van het kastje bij de deur en ga naar buiten. Snel loop ik naar de garage en pak mijn fiets. Ik stap op en fiets weg.

Ik kom aanlopen en zoek me een wegzoekend naar haar. Waar lag ze ook weer? Alsof er foto's worden afgeprint in mijn hoofd zie ik de weg opeens weer voor me. Ik volg de beelden en loop stevig door. Met schrik blijf ik opeens staan. Hier is het dan. Hier ligt ze. Dit is de enige plek waar ik nog echt bij haar kan zijn. Ik hurk neer bij haar steen. Ter gedachtenis aan Nienke Hoogland staat er geschreven. 1999-2015. 'Het spijt me zo erg nien, maar ik kan niet meer. Ik raak iedereen kwijt. Jou, petra, louisa, tira. Echt iedereen'. Ik pak het mes uit mijn tas en zet het op mijn polsen. De tranen lopen als een waterval over mijn wangen. Ik snijd een paar keer en het bloed stroomt eruit. Ik voel me flauw worden en val neer. Nog net voordat ik mijn bewustzijn verlies, hoor ik iemand schreeuwen. Ik herken de stem maar ben te ver weg om hem bij een persoon te plaatsen. Met de foto van nienke en mij in gedachten dwaal ik weg. Weg naar een plek zonder al die pijn.