Way to go, Katinka. (STOPPED)

Way to go, Katinka.

Hallo daar,

Misschien herken je deze titel... Mooi zo dan heb je part 1. al gelzen. Heb je dat niet? (Foei.) Ga dan naar deze link:http://www.wattpad.com/user/catelia            

Misschien heb je het al gemerkt maar even voor de duidelijkheid: Ik schrijf dit verhaal niet alleen. Nee? Nee. Ik schrijf dit verhaal met Saritha ook wel bekend als catelia. We doen het om en om. Dus ik schrijf het tweede hoofdstuk nu :).

Dit is part 2. van Way to go, Kantinka.

Enjoy :D

Love :D

Comment :D

Vote :D

Fan :D

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Met grote ogen keek Rosie me aan. De arme vrouw had in deze paar minuten zeker doodsangst uitgestaan. Onwillikeurig glimlachte ik. 'Katinka, is hij je neef?' Rosie zei het woord neef met klem en ze keek me doordringend aan. 'Ja, voor de volle honder procent.' Grijnsde ik. Rosie's mond vormde een perfecte O terwijl ze van mij naar Quincy en weer terug keek. Haar blik was vol verbazing. 'Maar, sorry Katinka ik weet dat je het er niet over wilt hebben, je hele familie was toch...V-Ver-Verm...' Ze leek zelfs een fobie te hebben om het woord uit te spreken. 'Vermoord? Ja. Maar blijkbaar leeft hij nog...' Het idee dat ik bij Quincy kon gaan wonen weg van alle pleeggezinnen en de nare gesprekken maakte me al dolgelukkig. Hoewel hij best eng was, ik bedoel: logica! Hij was tenslotte wel een vampier met een duister aura een vervloekte jongen, was ik ontzettend blij om hem te zien. Het voelde nieuw, maar ook vertrouwd. 'Oh.' Stamelde Rosie. 'Ik laat jullie dan even..Alleen.' Terwijl ze vage gebaren met haar handen maakte. De 30-jarige wiskundeleraar-man was nergens te bekennen. Helemaal overrompeld liep Rosie weg. Quincy keek me grijnzend aan terwijl zijn blauwe ogen me doordringend aanstaarde.

'Katinka.'

'Ja, Quincy?'

'Het spijt me als dit plotseling komt... Maar wat weet je nog van de dag dat je familie... Vermoord werd?'

Ik slikte.

'Ik wil het er niet over hebben Quincy.' Mompelde ik. Ik hoopte half dat dit slappe excuus de herinneringen van die avond weg zou drijven... Helaas...

#Flashback# 

Goed herinneren kon ik het me niet. Wel zag ik hun gezichtsuitdrukkingen nog vlijmscherp voor me: Pijn, paniek, shock. Het waren net messen die door mijn borstkas heenstaken op zoek naar mijn ziel. Flarden van gegil, bloed en pijn ging er door me heen. Ik had altijd gewild dat ik een black out had gekregen op die avond. Dat ik mijn voorhoofd kon fronsen en kon zeggen: Sorry, ik weet het niet meer. Yeah. Keep on dreaming. Sommige stukken had ik terug gedrongen, alleen mijn onderbewustzijn wist die nog. Maar de rest kon ik me vlijmscherp herinneren. Hoe ze gilden, hoe het bloed uit hun wonden sijpelden hoe die ene avond mijn hele leven veranderd had. Altijd als ik in de spiegel keek waren mijn ogen gevoelloos,emotieloos, keihard. Maar vanbinnen was ik een puinhoop, rotzooi, vuilnis. Het enige wat me vragen opwekte was niet wie ze vermoord had, dat wist ik, maar wat er met mij gebeurd was. Hoe kon het dat ik nog leefde? Ik kon me herinneren dat ik ontzettende pijn had, fysieke en emotionele pijn, maar waardoor of waar kon ik me niet herinneren. Het was donker, het deed pijn. Dat was het. Soms droomde ik ervan, maar de volgende ochtend als ik het me wou herinneren was ik het vergeten. Of ik wou het niet weten. Of ik wou het niet zien. Ik wist het niet. Het enige wat ik wist was dat die avond de ergste was van mijn hele leven. En dat ik vanaf die dag vurig gewenst had dat het een nachtmerrie was geweest. Dat ik na een lange tijd gillend wakker werd en dacht:' Oh, hell. Gelukkig, They are alive! Halleluja!' Of iets in die trant.

'Katinka-lief?'

Met moeite probeerde ik die blije, zorgenloze glimlach op mijn gezicht te toveren. Ter uitleg: Ik trok gewoon mijn mondhoeken op en probeerde zo blij mogenlijk te kijken.

'Ja, Quincy?'

'Sorry, als ik je pijn gedaan heb met die vraag...' Zijn blauwe ogen hielden mijn blik een paar seconden doordringend vast. Zo doordringend dat ik er rillingen van kreeg.

'Welnee, joh!' Riep ik terwijl ik een wegwuivend gebaar met mijn handen maakte en mijn emoties wegstopte. Was het maar zo makkelijk...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ja, dat was het. Deel 3 kun je over 2 weken vinden (Want Saritha is namelijk op vakantie) op het profiel van catelia. Ik geef je nog een keer de link:http://www.wattpad.com/user/catelia

Goed, dat was het beste lezer(s).

'Xxx Isabel AKA JustBitterSweet