Chapter Four //
Sunday ngayon, at may lakad kami ni Paula. Actually, beach talaga yung punta namin ngayon. I told her kasi about the Caliraya Adventure in Laguna. At maganda dun.
Tinawagan ko muna siya kung saan ko siya sususnduin at ang sabi niya sa harap na lang daw ng USS.
Agad akong nag-drive going to USS. Medyo 10 minutes lang naman ang layo ng bahay sa USS kapag nakasakay.
Bago pa man ako makarating sa tapat ng main gate, tanaw ko na ang isang babaeng alam kong siya na yun. Yung namumula ang pisngi dahil sa araw. Yung ang kinis ng kutis. Yung kissable yung lips. In short yung babaeng magandang tinatawag akong monkey.
Hininto ko yung kotse ko sa harap niya.
Then I opened the front seat.
But… he closed that door and opened the backseat…
“Oh! Let’s go! I’m already in!” hyper siya ah. Di naman halatang excited.
“Who told you to sit at the back?”
“Nah, are we going to argue again. I told you, I want to sleep here. Your pillow is actually here.”
Sinasabi ko na nga ba ee. Tutulugan lang ako nito. Takte!
“FINE! =_= “
Then nagsimula na akong mag-drive.
“Are you angry?” ^-^
“Am I ?”
“That’s why I’m asking, are you angry?”
Then nakita ko sa mirror na nag-pout na naman siya.
“Why would I?”
“Because I sat here not at your side.”
“Wasn’t that a big deal?”
“I think it is for you.”
“So, I guess you already know my answer to your question.”
“Hmm. You’re angry RickRick. I know and I don’t like it.”
“Why?”
“’Coz you look like angry monkey.”
Ginagalit talaga ako nito. Di ba niya magets umaarte lang akong galit para lambingin niya. Gusto ko kasi gawin niya yun sakin.
Bigla akong nagpreno at halatang nagulat siya dahil…..
“WHAT ARE YOU DOING RICKRICK? WHY WE STOPPED AT THE MIDDLE OF THE ROAD? PLEASE! DRIVE!!!”
Ang cute niya umarte. Daig pa yung batang nasagasaan ang Barbie doll niya.
“Okay then!”
Then nagdrive na ako.
“Okay! I won’t make you angry na. you scared me with that. I thought the trafficmen will scold us. Nah, you’re so mean monk-----okay! I won’t call you monkey again. I just call you RickRick always.”
Tinignanko siya sa mirror at eksaktong nakatitig din siya dun.
“I’m not refusing you to call me monkey. You can call me that way, as long as you are the tree I’m holding always.”
Nakita kong umiwas siya ng tingin. Yung rosy cheeks niya. Mas lalong naging pula. At ang ganda ganda niya.
After that, hindi na siya umimik. Siguro, nabigla siya sa sinabi ko. at kahit ako nabigla rin dun. May sarili bang utak ang bibig ko at kung ano ano na lang ang nalabas. Takte! Ilang ulit na ba tong nagyayari sakin. Grabe nakakahiya na.

BINABASA MO ANG
Just Three Words (one-shot extra story) EDITING
Short StoryA love story that would last... forever? Are they able to wait until forever? Are they able to believe in fate and destiny? Could a three week attraction grown into love and affection? Are they able to say the three words they are dying to confess...