Somut olana soyutlamıştım kendimi,
Çevremde elle tutulur ne varsa...
Gerçekti.
Gereksizdi duygular, hayaller, sevgiler ve diğer saçmalıklar.
Eşitti her şey gözümde,
Evet küçüktüm herkes gözünde.
Niyeyse yalnızlık hayattı benim adıma,
Başına buyruk, başıboşluk...
Anlamak zor geliyordu duyguları,
Anlamsızdı zannımca.
Ya da hiç yaşamadığım duyguları bilemiyordum;
Sevgiyi, saygıyı, aşkı...
Öğret bana bunları desem birine,
Beni sevmesi, sayması, aşkması lazımdı.
Zaten bunları bi hissetsem damarlarımda,
Bi öğrensem...
Coşar bi anda kalbim, duygularım...
Öyle bir severim ki, akıllar şaşar.
Aşık olmaktan o***pu olmuş bir kalp mi daha çok sever;
Nihayetinde bunları hiç bilmeyen,
İlk kez yaşayacak olan mı?
Cevabını ben bilemem,
Bilmediğim şeyi konuşamam.
Sadece şunu söylerim ki güzel gözlü;
Başkaları aşkın kaşarı olup, kendi bildiklerini okurlarken;
Ben aşkta cahilim, aşkın cahiliyim.
Sen ne öğretirsen öyle yaşarız beraber.
Ve huyum kurusun
Öğrendiğimi bir daha unutmam.
Durmadan tekrar ederim seni sevmeyi...
Sen sınav yaparsın arada bir,
Bilerek düşük alırım sınavından,
Sınıfta bırakırsın.
Mazeretim olur,
Bir sene daha kalırım kalbinde...
