GÖKYÜZÜNÜN SIRLARI

1. BÖLÜM

Dört  yakın arkadaş birbirlerine sımsıkı sarılıyorlardı. Çünkü ayrılık vakti gelmişti. Artık küçükte olsalar hayatı anlamışlardı. Hayat oynadıkları o mükemmel evcilik oyununa benzemiyordu. Mutluluk. huzur, sevgi,aşk yoktu sadece. Acı, üzüntü. öfke ve bolca gözyaşı vardı.

Yavaş yavaş birbirlerinden ayrılırlarken, aynı zamanda söz veriyorlardı,birbirlerini unutmayacaklarına dair. Yaşları küçük olabilirdi ama kalpleri sonsuz büyüklükteydi. Hepsi küçük yaşta yaşadıkları acılara rağmen, kalplerinde gram kötülük yoktu.

"Gece hadi kızım artık gidiyoruz." dedi genç adam. Daha fazla burada kalmak istemiyordu.

"Gökhan amca lütfen Gece'yi götürme." diye yakındı küçük kızlar ama işe yaramıyordu. Buraları terk edip yeni hayatına kızıyla başlamak istiyordu.

"Güneş kızım ağlama artık. Hem bizde bir hafta sonra taşınacağız." dedi Güneş'in babası. Güneş duyduğu sözlerin şokunu üzerinden atamadı. 'Onlarda mı gidecekti.'

"Yaaaaa Anne. Güneş'de, Gece'de taşınıyor, bizde taşınalım." diye yalvardı Yağmur ama bu yalvarışlar boşunaydı. Onun kaderi şimdilik burasıydı. 

"Hadi Gece arkadaşlarınla vedalaş. Geç kalıyoruz." dedi Gökhan Bey

Gece tekrar arkadaşlarına döndü. Aralarında en sessizi fakat en akıllıları olan Alaz'a doğru yürüdü. Ona sımsıkı sarılıp, kimsenin duyamayacağı şekilde fısıldadı.

"Yağmur'u sakın yalnız bırakma." dedi ve geri çekildi

Sonra baş belasına döndü. Yağmur kollarını açmış onu bekliyordu. Gece daha fazla onu bekletmeden ona doğru koştu ve sımsıkı sarıldı. Aynı şekilde Yağmur'da ona sarıldı.  İki arkadaş birbirini bırakmak istemiyordu. En sonunda ayrıldıklarında ikisi de ağlıyordu.

"Kendine çok dikkat et Yağmur olur mu? Hem babam yazın geleceğimizi söyledi. her fırsatta da arayacağım. Söz veriyorum." dedi Gece yüzündeki buruk gülümsemeyle.

"Hele bir gelme, ben sana o zaman göstereceğim Gece." dedi Yağmur sahte bir kızgınlıkla.

Gece ağlamaklı yüz ifadesine rağmen gülümseyerek baktı arkadaşına.

Sırada dövüşçü güzeli vardı. Ona doğru yürürken Güneş'de ona doğru yürüyordu.  Ortada buluştuklarında hiç beklemeden birbirlerine sarıldılar,ayrılmak istemezcesine ama ayrılık başlarında bekliyordu. Zorda olsa birbirlerinden ayrıldılar

"Kendine dikkat et Gece." dedi Güneş gözü yaşlı. Arkadaşını bırakmak istemiyordu. Oturup saatlerce ağlamak ve eskisi gibi mutlu olmak istiyordu.

"Sende kendine dikkat et Dövüşçüm." dedi ve arkasını döndü. Basının elini tutup arabaya doğru yürüdüler.

Arabanın önüne geldiklerinde arkasını döndü ve son ses bağırdı. "BENİ SAKIN UNUTMAYIN." diye. sözleri bittiğinde aynı karşılığı almıştı. Mahalleyi inletircesine üç minik arkadaşı

"SENİ ASLA UNUTMAYACAĞIZ GECE ." diye bağırmıştı

Gözyaşları içerisinde arabaya bindi ve İzmir'i terk etti.

Çok değil ondan bir hafta sonra mahallede bağırış çağırış sesleri yükseliyordu. Yağmur sürekli bağırıyordu. Gece gittiğinden beri bir kere aramamıştı ve şuan Güneş 'ini kaybediyordu.

"Hayır onu benden alamazsınız. " diye son ses bağırdı Yağmur. Bir yandan da ağlıyordu.

"Baba gitmeyelim. Hem annem niye gelmiyor. Ben gitmek istemiyorum. Gitmeyelim lütfen." diye yalvardı Güneş ama nafileydi. Babası kararını vermişti.

"Güneş hadi kızım üzme beni. Bak söz veriyorum sık sık getireceğim seni ama şimdi gitmemiz lazım."

Babasını üzmek istemiyordu ama arkadaşlarından ayrılmakta istemiyordu

Yavaşça arkadaşlarına döndü. En sessizleri olan Alaz'a doğru yürüdü ve sımsıkı sarıldı. Kimsenin duyamayacağı şekilde kulağına fısıldadı.

"Yağmur'u sakın yalnız bırakma." dedi ve uzaklaştı.

Sıra en zorundaydı Yağmur'un yanına gitti ve sıkıca sarıldı. Gitmek istemiyordu ama mecburdu.

"Ağlama artık. Babam sık sık getireceğim dedi." diye Yağmur'u sakinleştirmeye çalışıyordu.

Yağmur olumlu anlamda kafa salladıktan sonra ayrıldılar.

Güneş arkasına döndü ve babasına doğru yürüdü. Babası arabanın kapısını açmış kızını bekliyordu. Yanına geldiğinde arkasını  döndü ve son ses bağırdı.

"BENİ SAKIN UNUTMAYIN SİZİ APTALLAR." dedi. Ardından karşılığını aldı. İki arkadaşı son ses mahalleyi inlettiler.

" SENİ ASLA UNUTMAYACAĞIZ APTAL." dediler. Güneş yüzünde hafif gülümsemeyle arabaya bindi ve gözden uzaklaştı.

Dört yakın arkadaş yazın gelmesini ve birbirlerine kavuşmayı beklediler ama o yaz hiç gelmedi.Birbirlerini hiç görmeden büyüdüler ama asla unutmadılar.

Kaderin yollarını birleştirmesini sabırla beklediler...