On The Road

1' Atlanta

: Ed Foster RD
Melbourne, Florida

☼April, 23
( 22:45 )

"เธอกำลังจะไปไหน...!?" ผมตะโกนออกไป สื่อสารกับเงาดำๆที่ตะคุ่มๆอยู่บนหลังคาบ้านกลางดึกบนถนนเอ๊ด ฟอสเตอร์ในเมืองเมลเบิร์น ที่ๆเงียบสงบและใกล้ไฮสคูลสุดๆ

"เงียบนะเจ้าทึ่ม! นายกำลังจะทำแม่ฉันตื่น!" มัลลอรี่เอ็ด พลางขยับขาเล็กๆของเธอลอดผ่านช่องหน้าต่างห้องชั้นสองออกมาอย่างช้าๆแต่ทว่ารวบรัด เธอทาบเท้าและค่อยๆทิ้งน้ำหนักบนหลังคาอย่างนิ่มนวล ก่อนที่จะตั้งท่า เตรียมกระโดดลงบนพื้นสนามหญ้าหน้าบ้าน

"จะฆ่าตัวตายหรือไงกันมัล ฉันยังไม่อยากพยุงเพื่อนพิการไปโรงเรียนหรอกนะ"

มัลลอรี่ส่งสายตา(แบบมหาโหด)มาที่ผม ล้วงมือคว้าลูกอมมิ้นท์ที่ได้ฟรีจากงานการประกวดและแข่งขันปรัชญานานาชาติเมื่อสองอาทิตย์ก่อนออกจากกระเป๋ากางเกงยีน ขว้างมาใส่หัวผมแบบจังๆ

"ชู่! หุบปากไปเลยนะแซม! ถึงพื้นเมื่อไหร่ นาย-ตาย-แน่!"

มัลลอรี่ดุ ก่อนจะกลับมาสนใจที่เดิม และเริ่มกระโดดลงอย่างจริงจัง

'ตุ๊บ!'
ฟังจากเสียงแล้ว ผมว่าเธอคงจะเจ็บน่าดู

แต่ตอนนี้เธอถึงพื้นแล้ว ผมก็คงจะเตรียมตัวตายได้

ผู้หญิงอย่างมัลลอรี่ ดีน รักษาคำพูดเสมอ

พอเธอใช้มือปัดเศษหญ้าออกจากกางเกงยีนรัดรูปตัวเก่ง คว้าเอากระเป๋าเป้ใบใหญ่ออกมาจากพงหญ้า (มัลลอรี่คงซ่อนไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า) แล้วเธอก็ตรงมาดีดกบาลผม

"โอ้ย! เจ็บนะยัยบ้า!"

"ครั้งหน้านายก็หัดหุบปากไว้บ้างสิไอ้งั่ง!"

ก็งี้แหละครับ ผมกับมัลลอรี่เป็นเพื่อนกันมานานพอสมควร