seni çok sevdim, herkesten, herşeyden, bütün insanlardan, senden, kendimden. gözümü kırpmadan herşeyi önüne koyabilirdim., herkesi silebilirdim, kendimden geçebilirdim. sen dönmesende olur. yokluğun iyi geld ibana. kendime göre alışkanlıklarım var artık. şimdi gelipte düzenimi bozmaya da hakkın yok zaten. sen yokken ağlamayı öğrendim, olur olmaz her şeye ağlamıyorum mesala, sadece acılarıma ağlıyorum, benden gittiğin gün aklıma gelince, yaşadıklarımız, yaşattıkların, iyi kötü herşey işte. sen yokken gülmeyi öğrendim, sadece belirli yerlerde tebessümlerimle karşılaşabiliyorlar. kahkaha bile atamıyorum, birisi bir espri yapınca dudaklarımla gülümsüyorum onlara. çünkü beraber gülmedikten sonra gülünç gelmiyor hiçbiri. sen yokken hayatı öğrendim, çabalamayı, ayakta durmayı, beni yıkıcak bir haber gelse bıle başımı her zaman dik tutmayı öğrendim. çünkü ben en büyük acıyı, senin gidişinle yaşadım. gidişinden sonra kendimi zor toparladım ama her zaman dik durdum. bizim için, biz kaldık mı ya da BİZ olabilmek için geç mi bilmiyorum ama,seni elimde olmadan çok özlüyorum. ben bunları haketmedim ilkim. bu kadar acıyı, bu gözyaşarını, bu gidişi., bu bitişi hak etmedim. başka erkeklerin kollarına emanet edilmeyi, başka erkekleri sevmek zorunda kalmayı haketmedim. ben bitek BİZ i hakettim. ne kadar uğraşsamda bir araya getiremediğim bizi. şimdi sen söyle ilkim sen beni haketmişmiydin? sen benimle, biz olmayı haketmişmiydin?
