Λιγη Σιωπη Μονο.

ποιος ξερει..

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μιλάνε..ή που ανοίγονται γενικώς. Πάντα ήμουν εκείνο το παιδί που απλά ακούει και γελάει με το τι λένε οι άλλοι. Μόνη γενικως, προσπαθώντας πάντα να καταλάβει τους ανθρώπους, το ποιον έχω απέναντι μου. Πολλές φορές αυτό βοηθάει, κάποιες φορές πάλι απλά καταλαβαίνεις τι είχες δίπλα σου και απορεις και έπειτα σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Και μετά απλά σκέφτεσαι "με ποιον εμπλεξα πάλι.."
Πολλές φορές έχω απορησει..που πηγα και εμπλεξα, πως βρέθηκα εδώ και κυρίως γιατί υπαρχω. Είναι πολλά που μπορεί να σκεφτεί κανείς, ειδικά αν κοιτάει το ταβάνι του δωματίου του εκεί είναι η έμπνευση. Είναι περίεργο γιατί όλα τότε σου έρχονται αναμνήσεις, συναισθήματα, ταχυπαλμιες, παλιές καλές ή άσχημες στιγμές..όλα τότε.
Αναρωτιέμαι ακόμα πως πήρα την απόφαση να ανοιχτω. Μεχρι χθες πίστευα πως η μεγαλύτερη αδυναμία ενός ανθρώπου είναι να ανοιχτεί σε κάποιον. Βλέπεις πίστευα πως αν ανοιχτεις δίνεις την ευκαιρία στον άλλον να μάθει πράγματα για σένα ξέρεις, εμπειρίες, βιώματα και πολλές φορές αυτό επηρεάζει την γνώμη του άλλου..ειδικά αν αυτές δεν είναι και οι πιο ευχάριστες..