Μαζεύω την τσάντα,φοράω το σακάκι μου και κατευθύνομαι προς την πόρτα.Βγαίνοντας στον απογευματινό αέρα του Σιάτλ, παίρνω βαθιά ανάσα.Δεν καταφέρνει ούτε στο ελάχιστο να γεμίσει το κενό στο στήθος μου,ένα κενό που είναι παρόν από το Σάββατο το βράδυ.Προχωράω με το κεφάλι σκυφτό προς τη στάση του λεωφορείου κοιτάζοντας τα πόδια μου,προσπαθώντας να συνηθίσω στην ιδέα πως έφυγε..Κλείνω αμέσως την πόρτα σε αυτήν την σκέψη.Όχι.Μην τον σκέφτεσαι.Δεν μπορώ να τον σκέφτομαι.Δεν θέλω να βάλω πάλι τα κλάματα..τουλάχιστον όχι στον δρόμο. Το πρόσωπο του μου τον θυμίζει τόσο πολύ,σκέφτηκα ενώ τον έκανα αγκαλιά.
-Τι έγινε;Γιατί είσαι έτσι;
-Τίποτα..είπα ενώ το πρόσωπο μου σχημάτισε ένα ψεύτικο χαμόγελο. -Κοίτα το ξέρω ότι είναι δύσκολο όλο αυτό αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι.. -Πως το ξέρεις ας πούμε;Σου έχει τύχει ποτέ;Γιατί εγώ έδωσα ότι είχα και αυτός το μόνο που έκανε ήταν να με κοροϊδεύει!
Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω..δεν ήθελα να του μιλήσω τόσο απότομα απλά δεν είμαι καλά..
-Συγνώμη,δεν το ήθελα..είπα ενώ του έδωσα μια αγκαλιά. -Δεν πειράζει.Σπίτι σου ή σπίτι μου;..είπε δείχνοντας τα βιβλία μαθηματικών. -Σπίτι μου.Πρέπει να φάω αυτά τα απαίσια γιουβαρλάκια.. Χαμογέλασε σαν χαζό και προχωρήσαμε ευθεία.Ο ουρανός είχε πάρει ένα χρώμα πολύ περίεργο αλλά ταυτόχρονα τόσο όμορφο.Ο ήλιος είχε δύσει και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
BẠN ĐANG ĐỌC
Forever
Lãng mạnΗ νεαρή Becky,χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της όταν μαθαίνει ότι η μητέρα της αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.Ο κόσμος έτσι όπως εκείνη τον ήξερε καταρρέει,όμως ο νεαρός ταλαντούχος Austin Mahone δεν πρόκειτε να φύγει από το πλευρό της..
