Nire ametsa egi bihurtu

Otsailaren 12

Begiak ireki nituen eta nire logela beti bezala zegoen, hormak urdin koloreak ziren, ispilua nire ohearen aurrean zegoen eta nire ondoan nire ahizpa lotan zegoen. Vanesa bi urte zaharragoa zen ni baino, bera ni baino guztiz alderantzizkoa zen; ikastetxean ospetsu taldekoa zen eta ni ordez, sailkatu gabeko taldekoa, berak nik baino nota altuagoak ateratzen zituen eta gainera berari, gure aitak ez zion jotzen.

Ohetik altxatu eta gosaria egitera habiatu nintzen korriketan nire aita ez haserretzeko, orduan bere atearen soinua entzun nuenean mahia ipintzen hasi nintzen. Nire aita Newt izenekoa, mahaian eseri zenean nire burutik bera jotzen zidan oroitzapenak ageri ziren, aurpegitik malko bat atera nahian zegoen bitartean mailatik altxatu eta logelara joan nintzen bera ez ikusteko.

Korridoretik nire logelaren atea ikusi nuen, bertan "Ashley eta Vanesa " ipintzen zuen kartel more batean. Atea ireki eta nire ohe gainera bota nintzen, geroago ispilurantz joan nintzen; nire ile beltzarana guztiz matazatua zegoen, nire begi urdinak gorri bihurtu ziren malkoz josita eta nire gorputz osoa ubeldunez zegoen. Jendeak esaten zuen nire amaren antza nuela, baina ni jaio nintzenean bera hil zenez, bakarrik argazkiengatik ezagutzen nuen. Nik 7 urte nuenean nire aita eztanda egin zuen nire amaren kontuagatik eta egun artatik jotzen nau nire errua zela ezanez. Oraindik oroitzen naiz zer sentitzen nuen berak emandako kolpe bakoitzean; ia aldi guztietan besotik hartu eta lurrera botatzen zidan, gero tapizan nengoenean zabelean ostikoak ematen ninduen.

Aurpegia ispiluratz altxatu nuenean hitz hauek ahoskatu nituen: "ez banintzen jaio hobeago izango zen". Orduan ispilua ikutu nahi nuenean zeharkatu ahal nuela konturatu nintzen, nire begietako argi guztiak amatatu ziren.

Otsailaren 13

Urrunean argi bat ikusi nuen, inoiz ikusitako argi distiratsu eta eder bat. Berarengana joatean logela ezezagun batean nengoela oharkabetu nintzen baina nire ahizparen argazkiak ikusi nituenean nirea zela konturatu nintzen. Begiak itxi eta ireki egin, eta begirada orokor bat egin nuen.

Orduan logelatik atera eta beheko solairura abiatu nintzen; korredoretik egongelara joan nintzen, han Vanesa sofan ikusi nuenean berarengana hurbildu nintzean galdetzeko zer gertatzen zitzaion etxeari, ez zidan jaramonik egin. Askotan saiatu eta gero nire gorputza biratu nuen eta tximiniaren gainean argazki batzuk ikusi nituen; nire ama, nire ahizpa eta nire aita besarkatzen zeuden.

Nire bularra uzkurtzen sentitu nuenean etxe hartatik ihes egin nuen eta begiak altxatu nituenean nire lorategiaren aurrean mutiko batek arretaz begitatzen ninduen. Niregana hurbiltzen hasi zenean atzerantz begiratu nuen eta hark nire izena galdetu zidan. Nik harrituta gelditu nintzen nirekin hitz egin ahal zuelako eta hauxe esan nion:

- Ashley eta zuk?

- Thomas.

Berak azaldu zidan zergatik ezin nuen pertsonekin hitz egin eta nik nire arazoa argitu nion. Orduan, Thomasek lagunduko zidala sinestu zidan, berari gauza bera gertatzen zitzaiolako. Thomas esan zion bere bizitza horrelakoa izango zela bera inoiz ez bazen jaio eta berari kontatu zidan berak bizitzan pertsonei zer alde onak eta zer alde txarrak proportzionatu zituen.

Berriro iluntasuna nire gorputzean sentitzen hasi nintzen, baina oraingoan askoz luzeagoa eta solidoagoa iruditu arren, handik ateratzea lortu nuen. Korridorean kokatuta nengoen, etxea ametsean bezalakoa zegoen. Sukaldetik zarata bat entzutean hartara joatea erabaki nuen. Pausu bakoitza ematean urduriago ipintzen nintzen, baina sukaldera haiegatzean shock batean gelditu nintzen; nire ahotik bere izena etenetan ateratzean, Emilyk biratu egin zen.

Eta zuk zer pentsatzen duzu gertatuko zela ez bazina jaio?