Mutluydum o gün. Erkenden kalkıp giyindim, hazırlandım. Kahvaltımı yaptım annem babam kardeşim yanımdaydı mutluyduk. Taki sabah sıraya girene dek..
Arkadaşım telefonla konuştuktan sonra gözleri kızardı, şok olmuştu..
Pek önemsemdim ama olanları duyunca üzülmüştüm bayaa.
Arkadaşımın babası ölmüştü. Aslında kızla çok yakın değildik ama benim de başıma gelebilirdi.
Diğerleri de öğrenince ağlamaya başladık. En çok ta benim pikolojim bozulmuştu. Ya benim de başıma gelirse benim babam da...... düşünmek istemiyordum. Hıçkıra Hıçkıra ağladım.
İlk ders öğretmen olmadığı için boş geçmişti. Tenefüste tam bi piskopata baglamistim. Sinirlendiğimde bi yazı yazmıştım tenefüse çıkmadan önce. Nefret ediyorum bu hayat ve yasananlardan neden ayrılık var neden ölüm var insanlar üzülmeye değer mi? Belki ölmek çağredir ben de mi ölsem. Ama nasıl intihar ederim belki bileklerimi keserim.
Yapmalıydım kurtulmaydım bence. Tenefüste Kamelya nin arkasına gittim en yakın arkadaşlarım Feyza ve Beyza (kardeşlerim) yazıyı okumuş olmalılar ki yanıma geldiler. Ben çok tan işe başlamıştım. Bileğim kanamaya başlamıştı onlar gelmese belki şuan bu satırları yazamazdım.
Uzun uzun düşündüm bu konuyu ben okulum son günü onlar dan ayrılmayı göze alamaz ken şimdi onları nasıl bırakırdim (feyza ve beyzayı). Ailemden ayrılmayı onları bırakmayı nasıl göze alırdım. Sevgilimi. 14 yıllık arkadaşım (Vedatı) nasıl bırakırdım. Sır dostumu canımı (seldayı) nasıl bırakırdım.
Belki de hayata inat yaşamak lazım ona inat gülmek ona inat mutlu olmak lazım. Ölmek bi anlık benim için bi çare olabilir ama çevremdekiler için değil onları yanlız bırakamam bana ihtiyaçları var.
O gün eve gidince sıkı sıkı sarıldım babama. İçimden beni hiç bırakma baba dedim bileklerimin acısıyla.
