Pokémon: Coby's reis door Kanto

Hoofdstuk 2: De aanval van de Rattata

Coby's reis was nu echt begonnen. Ze was aangekomen op Route 1, een kleurrijke Route waar veel verschillende Pokémon rondliepen. Ze had van de professor tien Poké-balls gekregen, en na een halfuur had ze al een Caterpie en een Weedle gevangen. 'Mijn Pokédex begint zich langzamerhand op te vullen Charmander!' zei Coby blij. Plotseling rende er een jongen vlak langs haar. Hij schreeuwde: 'Help! Help! Het is weer zo ver! De Rattata vallen aan!' Verbaasd keek Coby de jongen na. 'De Rattata?' vroeg ze verbaasd. 'Waar slaat dat nou weer op?' Ze liep verder. Op haar weg kwam ze steeds meer mensen tegen die precies hetzelfde als de jongen zeiden. 'De Rattata! Ze vallen aan! Niemand is nog veilig!' Coby wist niet precies wat ze ervan moest denken. 'Rattata zijn toch niet gevaarlijk?' zei ze verbaasd. Charmander was het met haar eens. 'Raticate, de evolutie van Rattata kan gevaarlijk zijn.' zei Coby. 'Maar Rattata zelf? Nee, dat kan niet.' Ze was als klein kind met een Rattata bevriend. Die Rattata had een andere kleur dan de andere, net zoals haar Charmander en Weedle. Maar op een dag was de Rattata verdwenen, en Coby heeft hem nooit meer gezien. 'Laten we verdergaan!' zei Coby. Toen hoorden ze een vreemd geluid achter hun. Het was een hele groep Rattata, die richting Coby en Charmander rende. 'O,o!' zei Coby. 'Rennen!' Zij en Charmander renden zo snel als ze konden weg van de Rattata. Ze waren bijna gepakt, maar nog net op tijd kon een man ze redden. 'Hierheen!' riep de man. Coby en Charmander renden naar hem toe, en de groep Rattata rende verder. Ze waren veilig. 'Pfff!' zei Coby opgelucht. 'Bedankt! Die Rattata hadden ons echt bijna!' 'Ja, het was echt op het nippertje!' zei de man. 'Kom maar even mee naar mijn huis, dan kun je even bijkomen van de schrik. Coby en Charmander liepen met de man mee naar zijn huis. Nadat ze wat te drinken hadden gekregen vroeg Coby: 'Waarom zijn die Rattata zo kwaad en vallen ze mensen aan?' 'Dat komt door hun leider.' zei de man. 'Hij is kwaad omdat jaren geleden hij zijn vriendin is kwijtgeraakt.' 'Zijn vriendin?' vroeg Coby verbaasd. 'Hoe kwam dat dan? En wie was zijn vriendin?' 'Zijn vriendin was een klein meisje.' zei de man. 'Ze speelde elke dag met Rattata. Ik weet dat, omdat ik ze vroeger altijd zag spelen. Het meisje had blond haar en altijd een paardenstaart in. Maar op een dag was het meisje verdwenen. Ik weet niet wat er met haar gebeurd is, maar Rattata was sindsdien altijd verdrietig. Hij geloofde dat de mensen haar iets aan hadden gedaan, dus hij verzamelde alle Rattata's van Route 1 en samen werden ze de groep Rattata die je tot op de dag van vandaag ziet. Ze vallen alle mensen aan die ze zien, in de hoop het meisje te vinden.' 'Wat zielig!' zei Coby. 'Ik weet hoe het voelt om een goede vriend kwijt te raken. Ik had vroeger een Rattata waar ik altijd mee speelde, maar op een dag was hij verdwenen. Ik heb geen idee waar hij is.' 'Wacht eens even...' zei de man. 'Nu zie ik het! Je lijkt precies op het kleine meisje dat met Rattata speelde!' 'Wat?' zei Coby verbaast. 'Wacht, was de Rattata uit het verhaal misschien groen? Met donkerblauwe ogen?' 'Inderdaad!' zei de man. 'Maar hoe...' 'Ik ben het meisje uit het verhaal!' zei Coby. 'Ik was vroeger bevriend met Rattata, maar op een gegeven moment kon ik hem niet meer vinden.' 'Je moet je vriend vinden!' zei de man. 'Dan kunnen we de gehele groep stoppen!' Hij en Coby stonden op en renden naar buiten. Net op dat moment kwam de groep Rattata er weer aan. Coby rende richting de groep en ging voor ze staan. 'Stop!' riep ze. De Rattata luisterden goed en stopten. 'Waar is jullie leider?' vroeg Coby. Een groene Rattata liep naar voren. De Rattata zag Coby, en herrinerde zich haar weer. 'Rattata?' vroeg Coby. 'Ben jij dat?' Blij sprong Rattata in Coby's armen. 'Je bent het echt!' zei Coby blij. Rattata zag er erg blij uit. 'Geweldig!' zei de man. 'Je kunt echt goed met Pokémon omgaan! Zag je hoe al die Rattata's naar je luisterden? Je hebt een speciale gave om Pokémon te begrijpen. En Pokémon kunnen jou ook begrijpen en zullen gauw met je bevriend raken.' 'Echt waar?' vroeg Coby verbaasd. 'Dat verklaart wel waarom mijn Caterpie en Weedle het niet erg vonden om gevangen te worden.' 'Je moet je gave goed gebruiken.' zei de man. 'Er zijn veel gure types die iemand met zulke gaven wil misbruiken.' 'Ik begrijp het.' zei Coby. 'En ik zal goed opletten.' Rattata wou graag met Coby meegaan, dus ze gooide een Poké-ball over hem heen. Ze ving Rattata. 'Yes!' zei Coby. 'Ik heb een Rattata gevangen!' 'Ik wil je trouwens nog iets geven.' zei de man. 'Kom met me mee.' Coby volgde de man naar een groot omheind bos. 'Dit bos bezit ik al jaren, maar ik doe er nooit wat mee.' zei de man. 'Het was bedoeld om mijn Pokémon in te laten leven, maar ik ben nooit zo ver gekomen. Ik wil dit bos graag aan jou geven.' 'Echt waar?' vroeg Coby verbaasd. 'Weet u echt zeker dat u dit gigantische bos niet zelf houd?' 'Ik weet het zeker.' zei de man. Hij gaf Coby een pas die de poort kon openen, en een raar apparaatje. 'Met dat apparaatje kun je je Pokémon naar het bos zenden.' zei de man. 'En met de pas open je de poort.' 'Wauw, bedankt!' zei Coby. Ze keek naar het gigantische bos dat ze net gekregen had. Maar toen ze de man wou bedanken, was hij verdwenen. 'Huh?' zei Coby. 'Waar is die man naartoe? Ach ja, Charmander, onze reis gaat verder! Onze eindbestemming van vandaag is Viridian City!'