Lanet Girsin!!

O malum gece..

Aklımdan çıkmıyor o gece yaşadıklarım. Ablamın, benim ve babamın başucuna gelip Annemin ölüm haberini vermesi. Bir insan uykunun şokunu atlatmadan böyle bir şey öğrenmesi ne tuhaf. Şuursuz bir şekilde kalkıp banyoda elimi yüzümü yıkadım. Odaya gidip hiç bir şey hisetmeden üstümü giymem. Teyzemin, dayılarımın ve babamın çaresizce ağlamaları. Konuşamamak, ağlayamamak.. Sadece susmak.. Hastaneye gittik sonra. Ablam ve eniştem bizden önce çıkmıştı evden. Evden çıkmadan önce bahçeye inip toprağı yumruklayarak ağladığımı hatırlıyorum. Dayım geldi kaldırdı sonra. Her yerim toprak kokuyordu...

Sonra bir görevli gelip kimlik istedi bende verdim. Ölüm belgesi çıkartmak için gerekliymiş. İmza için çağırdılar sonra beni. Verdikleri kağıtları imzaladım. Ağlamadım, ağlayamadım... İnanmıyordum, bir kabusun etkisi diye düşünüyordum. Oturduk sonra beklemeye başladık. Cenaze arabası geldi morga indik. Şeref dayım, ahmet dayımın koluna girmiş yürümesine yardım ediyordu. Bir dolabın içine koymuşlar Annemi. Aldık bizde arabanın içine koyduk. Cenaze arabasına binmek istedim. Kimse hayır demedi. Bindim ve yola çıktık. Havada sis vardı güneş daha yeni doğuyordu. Çok soğuktu her yer. Dağların arasından bir yoldan gidiyorduk Antalyadan Korkuteline doğru. Bir sigara yaktım ve dağları izlemeye başladım. Oraya gitmeyi istemiyordum. Yolun bitmesini istemiyordum. Gittik sonra. Devlet hastanesine girdik. Cenaze saati gelene kadar morgta bekleyecekti Annem. Morgun önüne yaklaşırken abimi gördüm. Gözleri ağlamaktan kızarmıştı. Bağırıyordu "Anne sen böyle bir arabanın bagajında mı gelecektin?" Diye. Annemin tabutunu çıkardık morga indik sonra. Boş olan bir yere koyduk. Kapı kapandı ve abimin evine gittik. Ablam ve yengem beni görünce ağlamaya başladılar. Yengeme sarılıp bende ağladım "Annemi ben alıp geldim" diyerek. Bekledim sonra tüm bunların bitmesini, bir rüya olmasını bekledim değilmiş. Birileri gelip gidiyordu yanıma sürekli. Bir hoca kadın geldi sonra eve salonun ortasına Annemin kefenini serip hazırlamaya başladılar. Cenaze yıkama aracı geldi önce. Sonrada abim morgtan Annemi alıp geldi. Ablam balkondan bağırmaya başladı. Arkadaşları koluna girmiş sakinleştirmeye çalışıyordu. Tabutu alıp cenaze yıkama aracına koyduk. Hoca kadın abime ve bana gelin görün Ananızı dedi. Son kez orda gördüm Annemin yüzünü. Başını sevdim alnından öptüm. Soğuktu çok soğuktu. İliklerime kadar hisettim o soğukluğu. Hakan, Fikret ve dayımın eşi geldiler sonra. Yengem "Volkan ben seni Ananı al gel diye gönderdim ankaradan" diye ağlamaya başladı bana sarılıp. Sonra hazırladılar Annemi. Tabutu alıp camiye götürdük. Teyzem ve anneannem oraya geldiler. Anneannem bağırıyordu göğsünü yumrukluyordu. Her gelen akrabam biraz daha acımı katlıyordu. Cenaze namazı kılındı. Sonra da mezarlığa gittik işte. Annemi toprağın içine koyduk. Eve döndük. Sustum ben hep. Herkes konuşurken sustum. Ağlayınca azarlıyorlardı. Ağlama yeter artık diye. Ne yapayım sustum bende. İçime içime ağlamayı öğrendim orda. Çığlık atarak gözümden bir damla bile yaş akmadan ağlamayı öğrendim...

Gitmiyor işte aklımdan bunlar. O gün yaşadıklarımı silip atamıyorum hafızamdan. İçimi yiyip bitiriyorum. Çıldırıyorum! Ne zaman o hastanenin önünden geçsem bunlar canlanıyor tekrar kafamda. Kurtulamıyorum! İşte bu yüzden vazgeçtim ben yaşamaktan. Bu olanları kafamdan silemediğim, sağlıklı düşünemeyecek kadar aciz olduğum için. Sadece paylaşmak istedim hepsi bu..