Sonum Ol

Geçmiş Hayaller, Hala Batıyor

Sesler tam net değil bir türlü anlam veremiyorum "Ömer, Ömer kalk oğlum" diyorlar. Ah evet nasılda aklımdan çıkmış bu gün Pazartesi saat 08:17 mükemmel bir işe daha ilk günden imzamı attım. Merak etmeyin bir başbakan veya müdür falan değilim alt tarafı lise öğrencisi. Okula ulaştığımda saat 08:35 gösteriyordu 5 dakika gecikmiştim, elimde olsa derslere girmezdim kimseyi tanımıyorum daha yeniyim elimden ne gelirki? Yine bir heycan basmıştı sakinleyip zilin çalmasını ve 2. Dersi bekledim. Bir köşede besleme gibi beklerken birnin sesiyle yerimden zıplayıverdim! "Yenimisin Sen" dedi. Önce bikaç saniye öylece baktım böyle bir güzellik olamazdı, uzun siyah saçları masmavi gözleriyle herkesden farklı olduğunu belli ediyordu. Benim onunla hiç şansım yoktu, bir ona birde bana bakın... Herneyse! Ben özgüvensiz bir şekilde cevapladım sesim titreyerek "ee evet " ardından "korkma kaldır kafanı da öyle konuş yemem seni" dedi. Belliydi kafa buluyordu benle, benimse hoşuma gitmişti bu, neden peki, niye? Olum Ömer dedim dur bi kendine gel çok sıkı çarpmıştı bu sefer, ne gözüm görür oldu ne elim tutar, oturduğum yerde kalakaldım. Ellerimin uyuştuğunu farkettim çok kasmıştım belli, oysa farkında bile değildim. "Nöbetçi öğrenci" yazıyordu kartında, onun kim olduğunu düşünerek geçirdim tüm günümü. Okul bitti ilk günü atlattık, eve ulaştığım anda kendimi yatağa atıp bir güzel uyudum. Sabah aynı rutinleri yaşadım, bu sefer geç kalmamıştım sınıfa adımımı attım. Ne! Nasıl olur onun burda ne işi vardı? Bu o kızdı üstelik benim sıramda, bu sınıftamıydı yoksa? Bir şansım varmıydı? Tüm ders uyudu çıtımı çıkarmadım, beni terslemesini istemem. Daha aktif sosyal biri sanmıştım oysa kedi halinde kitaplarıyla uğraşan bir kızdı. Son ders zilinde koşarak çıktı sınıftan, acelesi vardı heralde. Toplanırken bir kitap gördüm sıranın altında, adı "Bana İkimizi Anlat" 'dı kitabı alıp almamakta tereddüt ettim fakat almasam öylece kalacaktı alıp yarın ona verirdim, ve aldım. Eve kadar dayanamadım yolda kitabı kurcalamaya başladım, küçük küçük notlar ve şiirler vardı, şimdi merakım 2 katına çıkmıştı. Eve vardım, kitabı kaptığım gibi okumaya koyuldum. Kitap nerdeyse bitmişti son sayfasındaki söz takılmıştı kafama "Geçmiş Hayaller, Hala Batıyor" diyordu. Neyse internetten bu yazarın birkaç kitabını daha satın aldım, yetmezdi bu bana. Ertesi gün kitabı vermeden "beğendin mi bare?" Dedi. Neye uğradığımı şaşırmıştım adeta Bilerekmi bırakmıştı kitabı? Belkide. "Evet" dedim ürkek bir sesle, "en sevdiğim yazarlardanır bu" dedi. Burdan konu açıldı ve sohbet iyice tatlandı. Haftasonu için planının olup olmadığını sordum bu biraz küstahça olsada buna değerdi o çok ilgimi çekiyordu. Şükürler olsunki terslemeden teklifimi anlayıp kabul etti. Ilk gün konuşup muhabbet ettik, sık sık kitaplar hakkında tabii. Bu böyle birkaç hafta devam etti, mekan hep aynı fakat zamanlar seyrekti konumuz ise ortak. Bir gün artık ne cürretleyse lafı ilişkiye getirdim fakat o bu konu açılış açılmaz cevabı yapıştırdı "Geçmiç Hayaller, Hala Batıyor" dedi. Bu söz, evet o ilk kitabın son sayfası bu o cümleydi! Ne anlama geliyordu bu? Çokmu üzüntü yaşamıştı geçmişte, çokmu yanmıştı canı? Konuyu değiştiri verdim hemen, ne kadar merak etsemde. Bu arada adı tuçe'ydi aklıma kazımıştım onu, tabi hafıza geçicidir hisler ise sonsuz. Bu yüzden aşk acısına ölümü yeylerim demiş çoğu ozan, yazar. Buluşmalarımız daha çok bir bağımlılık haline gelmişti. Kim geç kalırsa o ona bir kitap hediye ediyordu. Gün geçtikçe daha yakın daha sıkı bir bağ oluyordu aramızda. Bir gün elini sımsıkı tuttum ona korkmadan "ilkim olur musun?" Diye sordum. O bana "ilk tuttuğun elle değil son tuttuğun elle girersin mezara" dedi. Bu sözü aklımdan hiç çıkmadı. O günden sonra okula gelmesi ve buluşmalarımız seyrelmişti. Geç kalmalar bazen bekletip gelmemeler oldu. Tuçe gel dedim bağırdım şafak sökerken ufka doğru, fakat ne fayda bana alması gereken onca kitap vardı... Peki Tuçe ben beklerim, yada sen gel kitabı bende alırım... Boşver ilki be Tuçe sen benim sonum ol.