İçimden Geldi

Yalnızlık...!

Merhaba YALNIZLIK. Galiba sana git gide alışıyorum, öteki insanlardan ise soğuyorum. Etrafımda o kadar fazla insan var ama tuhaf olan yalnız olmam, kimse seni anlamadıktan sonra etrafında istediğin kadar insan olsun gene yalnızsındır. İçine kapanırsın insanlarla konuşmak, pek mantıklı gelmez. Bazen geceleri duvarlarla konuşur, ağlar hatta sinirlenir duvarı yumzuklarsın. İyi bilirim o geceleri çünkü çok yaşamışlığım var o geceleri. O geceler soğuk geçer. Ağlamaktan gözlerin şişer, başın zonklar daha çok sinirlenirsin, duvarlara vurmaktan ellerini hissetmez olursun, eğer çok sinirliysen belki ellerinin üstü kanar. “Bazı yaralar sardıkça kanar.” Arkadaşların, ailen kimse seni anlamaz ne hissettiğini, ne düşündüğünü bilemez. Hissizleşirsin acıma duygun yok olur. İnsanlar seni anlamadıkça öfken ve nefretin artar. Ama belki bir gün gerçekten seni anlayan biriyle karşılaşırsın o zaman yalnızlık neymiş unutursun. Aslında insanların seni anlamaları değil senin farklı bakış açılarına sahip olan gerekir. Bakış açını değiştirirsen her şeyin yoluna gireceğini zaten anlarsın. Karşı tarafın yerine de koymak gerekir bazen kendimizi. İşte o zaman insanlarla konuşmak mantıklı gelir. Konuşmak her zaman en iyi çözüm yoludur kaçmak asla bir çözüm değildir. Benim yalnız kalmaktan korkan bir arkadaşım vardı, yalnız kalmamak için kötü arkadaşlıklar yaptı halbuki ben onun her zaman yanındaydım, onu her zaman kusurlarına rağmen sevdim ve korudum ama o bunun hâlâ farkında değil. Bakış açısını değiştirse benim her zaman onun yanında olduğumu fark edecek. Benden size tavsiye karşı tarafın açısından bakın bir kere de olsa deneyin. O zaman hayatınızda ki eksikleri ve ya fazlalıkları göreceksiniz.!