16 yaşındaydım hayat öyle güzel gidiyordu ki. Sonra çok kötü bir kansere yakalandım, dünyalar başıma yıkılmıştı sanki, çok kötüydüm hastaneye yatmam gerekiyordu, bu hastalık tek bende varmış.
Doktorlar ne yapacağını bilmiyorlar dı, ben git gide kötüleşiyordum.
Saçlarım dökülüyordu,62 kilodan 42 kiloya düşmüştüm zayıflamaya başlamıştım, artık doktorlar umudunu kaybetmişti ben günlerce ağladım gözlerimi açacak hãlim kalmamıştı.
Ailem yoktu benim, sokaklarda yaşıyordum ailenin ne olduğunu nasıl oldugunu bilmiyordum tabi ben ne olsa sokak çocuğuyum.
Bu kitabı bile yazarken göz yaşlarımı tutamıyorum, neyse sonra doktorlar beni başka şehirlere gönderdiler 4 şehre gitmiştim, ordaki her hastanede 22 gün yatmıştım, doktorlar sadece çaresizce bana bakıyorlar dı, benim gözlerimden yaşlar dökülüyor du, sonra hemşire geldi birden doktorlar apar topar koşarak gittiler koridorda herkes koşuyor du, ben merak ettim serumu çıkardım, çıkarmamam gerekiyordu ama benimkisi merak. Sonra uzun bir koridor vardı akşam olduğu için korktum ben kimse yoktu ve yürüdüm içimden bir ses git diyor, diger ses ise gitme sakın diyor korkmuştum ama ben yinede gidecektim koridordan bir ses geldi korktum arkama baktım kimse yok ben yanlış duymuş olabilirim dedim ve yürümeye devam ettim aglama sesleri, bağırma sesleri, çığlık sesleri, kesin bir sey oldu dedim ve koştum sonra ambulanstan bır erkek çocuğu çıkarıyorlardı kafası çok fena kanıyor, oda kansermis artık onunda umudu kalmamıs onun hastalığı da bilinmeyen hastalıkmıs, intihar etmeye kalkısmıs komsuları yemek getirmeye gidince zile basmıslar acmamıs endiselenip kapıyı kırmıslar yerde yatıyor, ambulansla hastaneye getirmisler.
Ellerini kesmeye kalkısmıs kanı cok gidince bayılmıs cok kotuydu hemen ameliyat haneye goturduler, bende gittim komsuları ağlıyordu "sen çok iyi bir cocuktun neden yaptın neden!" Bende goz yaşlarımı tutamadım agladım kosarak yatagıma gittim ameliyattan cıkmasına 5 saat vardı bende yatagıma uzandım sonra uyumusum, ruyamda ölüm meleğimi gormustum gercekmi bilmiyordum. "Olmeyeceksin sen ben hep senin yanındayım"
Diyordu korkmustum, aklıma o cocuk geldi 5-10 dk sonra cıkcakmıs evet sonunda cıkmıstı sevinmistim bos oda bulamayip yanimdaki bos bir yere koydular yatagını yatagıma yattim onu izledim cocuk iyi birisine benziyordu, neden bilmiyorum onu saatlerce izleyesim vardı. Bu neydi gerçekten inanın bilmiyordum...
Cocuk uyandı bana baktı bende ona baktım.
Cocuk:Neredeyim noldu bana?
Hastanedesin dedim ne yaptığını bilmiyordu, bana dalıp gitti.
Gunlerce hastanede kaldık yıllar gecti 18 yaşındaydım cocukla artik sevgili gibiydik sevimliydi cocuk iyiydi yani...
Onunla disari ciktik bu arda kanserleri beraber yendik.
Dışarıda gezdik ve bana "benimle evlenirmisin dedi"
Bende "Evett!" Dedim mutluyduk gerisi benim icin onemli değildi.
Evlenmeye gittik nikahi yaptık gelinlik almaya gittik evlendik mutluydum 1 yil sonra kucuk sirin bir bebegimiz oldu adi" Melek"
ti ben ona "Ölum melegim " diyordum...
