Ταξιδεύοντας με την αγάπη (Σειρά Διηγημάτων)

Δύσκολη Στροφή

«Φύγαμε!» φώναξα. Έβαλα ταχύτητα, πάτησα γκάζι και δυνατή μουσική να παίζει και ένα τριήμερο ξεκούρασης και χαλάρωσης είχε κιόλας ξεκινήσει.

Ο Γιάννης ήταν ήδη στο πίσω κάθισμα μαζί με την κοπέλα του, τη Σάρα κι από τα φιλιά τους δεν έπαιρναν ανάσα.

«Το θέλω το αμάξι μου, παιδιά» τους πείραξα κοιτώντας τους απ' τον καθρέφτη. Η απάντηση του Γιάννη με το μεσαίο δάχτυλο με έκανε να γελάσω και να πατήσω λίγο ακόμα το γκάζι.

«Ει φίλε, μην ξεχάσεις την φίλη της Σάρας» μου υπενθύμισε ο Γιάννης αφού είχε ξεκολλήσει κάπως, από το στόμα της Σάρας.

«Όχι δεν το ξεχνώ, εκεί πάμε» του απάντησα βλέποντάς τον από τον καθρέφτη άλλη μια φορά.

Είχα πολύ ανάγκη αυτές τις μέρες για να ξεκουραστώ και ο Γιάννης το ήξερε και το σχεδίασε για μένα. Είναι πραγματικός φίλος. Λόγω της δουλειάς μου στο γραφείο δεν έβρισκα ποτέ χρόνο για κάποιο ταξιδάκι.

Το φανάρι άναψε κόκκινο κι εγώ σταμάτησα. Μια κοπέλα με ένα πλεχτό άσπρο σκουφάκι και ένα παλτό που έφτανε μέχρι τις καφέ μπότες κάτω, περίμενε στην άλλη άκρη του δρόμου.

«Σάρα, η φίλη σου είναι αυτή;» τη ρώτησα χαμηλώνοντας ταυτόχρονα την μουσική.

«Ναι, το κορίτσι μου είναι. Θα την αναγνώριζα από χιλιάδες» μου είπε καθώς γύρισε και την είδε από το μπροστινό τζάμι.

Το πράσινο άναψε κι εγώ κατευθύνθηκα προς το μέρος της κοπέλας. Όταν σταμάτησα, η Σάρα άρχισε να εκτοξεύει διάφορα κοσμητικά επίθετα προς την φίλη της από τη χαρά της. Βγήκα έξω για να την βοηθήσω με την βαλίτσα. Συναντηθήκαμε στο πίσω μέρος του αμαξιού κι εκείνη μου χάρισε ένα πολύ γλυκό χαμόγελο που της το ανταπέδωσα αμέσως. Άνοιξα το καπό και βόλεψα την βαλίτσα σχεδόν αμέσως ενώ εκείνη περίμενε ακόμα δίπλα μου.

«Χαίρομαι πολύ για την γνωριμία» μου είπε απλώνοντας το χέρι της αφού πρώτα είχε βγάλει το ένα γάντι.

«Κι εγώ χαίρομαι πολύ. Κωνσταντίνος» της απάντησα σφίγγοντας της το χέρι και άλλο ένα γλυκό χαμόγελο μου πλημύρισε το πρόσωπο.

«Εμμανουέλλα» μου είπε εξακολουθώντας κι εκείνη να χαμογελά.

Χαμογελούσαμε και οι δυο για έναν λόγο που δεν γνωρίζαμε μα, ήταν κάτι που όμως που δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε. Αφήσαμε λίγα λεπτά στο να κοιτάζει ο ένας τον άλλο και στη συνέχεια εκείνη έκανε ένα βήμα πίσω και πήγε προς την πίσω θέση.