Wanneer ik wakker werd, was ik even verward. Deze kamer, had ik nog nooit gezien. Maar toen herrinerde ik me gisteren. De weerwolven waren helemaal niet zoals ik had verwacht, wat bloeddorstig en duivels inhield. Toch had ik me zo gevoeld toen ik als een wild beest door de bossen rende, toen ik de eerste keer was veranderd. Maar dat had er waarschijnlijk mee te maken dat ik mijn wolf nog niet kon controleren. Anyway, de weerwolven die ik tot nu toe al had ontmoet waren aardig tegen me en verwelkomden me als nieuw roedellid. Nu ja, behalve Jake. Niet dat het mij wat kon schelen.
Ik stond op verbaasd dat nog niemand mij was komen wakker maken. Ik zou vandaag samen met Jenna, een goede vriendin van de famillie hier, en Nicolette, een meisje dat me nogal aan Anne deed denken, naar de stad gaan om wat fatsoendelijke kleren te kopen. Iemand had de sporttas die ik mee had genomen toen ik weg ging gevonden. Daar zaten een paar kledingstukken in en -godszijdank- mijn Ipod. De kleren waren niet beschadigd, dus gebruikte ik die maar vandaag. Het was een gewoon boredeau rode blouse en een donkere jegging. Ik droeg veel liever jeggings dan skinny jeans, want ik vond dat een jegging minder strak zat. Ik kamde mijn dikke zwarte haar en deed het in in een comfy paardenstaart. Toen ik van mezelf vond dat ik er goed genoeg uitzag voor de buitenwereld, ging ik de trappen af.
Toen ik beneden kwam, sprong Emily op van haar stoel en sloeg haar armpjes rond me heen, terwijl ze 'Juuuuuuuuuuuune!' in mijn oor schreeuwde. Ik lachte en omhelsde haar terug. Wat was ze toch schattig. Ookal maakte ze me halfdoof. Ik keek de ontbijt tafel rond. Jenna en Nicolette waren er al, en Nicolette was bezig met een mini-pannekoek te eten.
'OMG PANNEKOEKEN!', gilde ik. Laat ik mijn overdreven reactie even uitleggen: ik HOUD zo veel van pannekoeken en wafels (wat eigenlijk pannekoeken in een andere vorm zijn, vind ik). Ik zou gewoon een moord plegen voor pannekoeken.
'Je begint maar beter snel te eten', lachte Jenna, 'Of anders eet Nicky alles op!' Jenna had lichtbruin haar met een kaarsrechte pony die boven haar helderblauwe ogen stopte. Nicolette, of Nicky, bruin-blonde krullen en hazelnoot kleurige ogen.
'Jij zei dat we hier vroeg moesten zijn, dus ik heb nog niet gegeten!', protesteerde Nicky.
'Sorry, dat ik zo laat ben', zei ik terwijl ik ging zitten en een pannekoek op mijn bord legde, 'Maar jullie konden me evengoed gaan wakker maken.'
'We wisten nog niet wat voor een persoon jij zou zijn. Het kon zijn dat je zo iemand was met een ochtendhumeur en ons zou afsnauwen zodra we de kamer binnenkwamen. Dus nee, dat risico hebben we niet genomen', zei Nicky.
'Jij bent hier degene met een ochtendhumeur!', lachte Jenna. Ik lachte mee.
'De vorige keer toen ik bij jou ging slapen', ging Jenna verder, 'Heb je zo hard gebruld wanneer ik je wakker maakte, dat de River roedel je zelfs gehoord had!' We lachten nog verder tot Jake de kamer binnenkwam met enkel een broek aan. Mijn mond viel nog net niet open, en ik haate hem daarvoor. Ik dwong mijn ogen naar mijn bord te kijken en kauwde als een bezetene door. Ik merkte op dat Jenna's lach meteen verdwenen was toen hij binnenkwam. Ik vroeg me af wat er met haar was.
'Is er nog iets voor mij over?', vroeg hij, 'Of heb je alles opgegeten?'
'Ik heb nog maar één pannekoek op', zei ik boos.
'Dat is één te veel.'
'Niet mijn probleem.'
'Toch wel', zei Jake terwijl hij het hele bord met pannekoeken probeerde weg te gritsen. Ik maakte een boos geluid, iets wat leek op een gil gemengd met een grom. Snel pakte ik zijn pols vast voordat hij MIJN pannekoeken had. Hij grijnsde.
'Jij bent sneller dan dat je er uit ziet.' Hij liet het bord los en ik liet zijn pols los, terwijl ik hem een alwetende blik gaf.
Nadat ik helemaal klaar was, vertrokken we. Jake had me gisteren verteld dat elk huishouden één auto hadden. We stapten Nicky's auto in en reden een modderige weg op, totdat we uitkwamen op een hoofdweg die naar de stad leide.
