Giriş
Küçükken öğretmenimiz bize "Ne olmak istersiniz?"diye sorardı.Çoğu arkadaşım ya doktor yada öğretmen derdi.Kimsenin aklına mimarlık gelmezdi.Mimar olmak istiyorum diyen olmazdı.Benim dışımda.5 yaşından beri bana kim sorsa mimar olacağım derdim.Babamın arkadaşı gibi bende başarı olacağım deyip dururdum.Bunu söylediğimde herkes gülerdi.Çoğu insan inanmazdı bana.Çizimlerimin kötü olduğunu söyleyip dururlardı.Daha o zaman 5 yaşındaydım.Çizimlerimde tabii ki hata olacaktı.Çok küçüktüm.Neyi nasıl yapacağımı nasıl bilebilirdim ki.Ama çok kırılmıştım herkese.Onlar yüzünden çoğu gece ağlardım.Mimar olacağım ben deyip dururdum içimden.Sonra bir gün dedim ki kendime "Başaracağım.Ben çok güzel bir şey çizeceğim ve sonunda herkes bana inanacak."demiştim.Daha 7 yaşındaydım o zaman.Günlerce bir ev birde ağaç çizmeye çalıştığımı hatırlıyorum.Beğenmediklerimi attım,beğendiklerimi daha güzelleştireceğim derken mahvettim.Tam umutlarım yok olacakken resim öğretmenim yanıma geldi ve "İşte şurada ufak hatan var.Onu düzeltirsek bence çok daha güzel olacak." demişti.Dediklerini uyguladım ve istediğim olmuştum.Çizdiği en güzel ağaç ve ev resmiydi.Akşam eve gider gitmez annem ve babama göstermiştim resmimi.İçten bir gülümsemeyle çok güzel olduğunu söylemişlerdi.Çok mutlu olmuştum.Eski isteğim yerine gelmişti ve bu zamana kadar da hiç kaybolmadı o istek.İşte şu an onun sayesinde buradayım.Şu an bu kep töreninde kepimi havaya atıp gülümsüyorsam o küçük kız sayesinde.Onun saf isteği ve küçük inatçılığı yardımıyla...
Yeni Hikayem İle Merhaba.Umarım Beğenirsiniz.1.Bölüm En Kısa Zamanda Gelecek.
