Laurence POV
Laurence is my name. Lumaki ako sa gulo. I have a broken family, my father used to live with her mistress while my mom is already happy with her new family. I was left alone, i dont make friends too. I am not a gangster nor a mafia. I am just a screwed up person who's trying to grab a normal life.
Kagagaling ko lang sa pakikipag-away. Kahit naman umiiwas ako nilalapitan pa din ako. I was here at the park sitting at one of the benches under three when suddenly someone approaches me." hi " a girl flashes a wide smile appeared in front of me.
This would be the first time I appreciate beauty. Yeah, she's beautiful but she's pale. I didn't bother to respond with her she just sit beside me.
Nararamdaman kong tinitigan nya ako. " Staring is rude, miss." She just smiled.
" You can call me Louise, that's my name. "tumingin na naman siya sakin. I didn't know why but i feel uncomfortable with that stare" You have bruises in your cheecks, what happend?"
Ewan kung anong meron ang babaeng ito at di ko magawang pagsupladuhan kaya umiling na lang ako. Pakiramdam ko kasi kung sisigawan ko siya bigla na lang siyang iiyak. May super powers ba siya?
' What the fuck laurence? you're probably out of your mind'
* * *
Since that day galing klase pupunta ako at uupo sa spot na yun i really dont know what gotten into me, i just find myself waiting for her here.
Yun lang palagi ang routine ko from office pupunta dito. I was a trainee sa company ng dad ko. Pagka-uwian na pupunta dito darating naman siya i just find myself talking to here pag-uwi ko kita ko na ang sarili kong nakangiti. Minsan nakakalimutan kong may abnormal akong buhay.
Nalaman ko na bata lang siya sakin ng isang taon im already 23. Madalas akong mapapatrouble dahil tambayan ko ang bar halos gabi gabi.
Hanggang lumipas na ang 1 month na ganun lang ang routine. I just realize that were really different dahil positive ang pananaw niya sa buhay. Wala na siyang ina dahil sa blood cancer tanging dad na lang niya. Samantalang ako?
Tanda ko pa yung sinabi niya" Buti ka pa nga nakikita mo pa yung mama at papa mo eh samantalang ako nakontento na lang sa pagdalaw dalaw ng puntod niya. I have a younger brother too he's five when he's gone same illness as my mom. As long as you live there's still hope."
Saka ko lang narealize yung sinabi niya. Di ko na lang namalayan na yung mga dati kong ginagawa unti unti ng nawawala. Ngayon nakakangiti na ako, dati halos pinagsakluban ako ng langit at lupa dahil iniisip kong malas ako.
* * *
One day naghintay ako sa kanya sa park i really wants to see her i wanted to treat her for dinner pero ginabi na lang ako sa paghihintay hindi siya dumating. The next day naghintay pa din ako at sa susunod na next hanggang umabot na ng 11 days na naghintay ako dun.
On the twelve day, maaga akong nagpunta inisip ko kasi na baka nagkasalisihan lang kami. Pero hindi talaga. The next day pumunta pa din ako pero may note doon sa side na lagi kong inuupuan. Its only a name of a hospital.
Pumunta ako doon. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Never din akong kinabahan ng ganito sa buong buhay ko kahit nung panahong halos mamatay na ako dahil sa pakikipag-away pero ngayon nangangatog ako. Pagdating ko don sa room na sinabi nung nurse may lalaking nakaupo doon nakasilip lang kami sa isang glass kita siya sa loob lumapit ako don sa salamin. Lumapit din sakin yung lalaking nakaupo sa gilid, i think he's 40.
" Are you her friend?" he ask.Tango lang ang isinagot ko.
" I didn't know she has a friend she told me she don't make friends." Napatingin naman ako sa kanya. His serious para naman akong nanlumo sa sinabi ng dad niya so she didn't recognize me as a friend. I dont know but i feel a sudden pang of pain in my heart.
" Siya na lang ang nag-iisang tao na natitira sa akin. She's been suffering blood cancer since she's 10 pero di pa yun grabe dahil minsan lang siya sinusugod sa ospital hanggang sa lumala ng lumala. Alam mo ba na pilit niyang nilalabanan ang sakit niya dahil ayaw niya akong iwanan dahil mag-isa na lang daw ako" nakita kong pinahid niya yung luha niya naiiyak din ako this is record breaking dahil sa lahat ng napagdaanan ko di ako umiiyak.
"Lately lang nagsimulang manlagas ang mga buhok niya. Di na din tinatanggap ng katawan niya yung dugong sinasalin sa kanya. Ayokong mawala siya sa akin but at the same time parang gusto ko na din na sumuko na siya dahil ramdam ko ang paghihirap niya." I tap her fathers shoulder.
Pasimple kong pinahid yung luhang kumuwala sa mga mata ko. Nahihirapan akong huminga, nagyon ko lang narealized na gusto ko na pala siya. At katulad ng dad niya ayaw ko ding iwan niya ako.
For the first time nagdasal ako " Dear God, they said you really exist. And like them i want to believe to you too. Di ko alam kung ito na ba lahat ang kabayaran ng lahat ng katarantaduhang ginawa ko pero ayaw kong isipin na ganun na nga because meeting her is one of the most wonderful thing happend to me. Whatever the things you planned for me ill take it. Forgive me for all the wrong iVe done. I am thankful that once in my life i feel happy. Amen."
* * *
Everyday akong pumupunta ng hospital uuwi lang ako para maligo tapos babalik agad. For 2 weeks she's unconcious but she's already awake last day sinabi ko sa kanya na dadalhin ko siyang U.S para don magpagamot but she refused. Tanggap na daw niya kung ano ang magiging kahihinatnan niya di daw siya nawawalan ng pag-asa pero tanggap na daw niya, it is Gods will daw.
" Louise, i have to tell you something. I know parang sobrang madali lang to but i already fall for you, hard. I love you."i told her while looking straight in her eyes.
Nag-iwas siya ng tingin" look, louise i didn't ask you to love me back i just want you to know the truth. Im sorry if im making it hard for you."
" I feel the same way too, Laurence. But you already know my situation." Tumulo ang luha niya pinahid ko yun at inakap siya. Nakabonnet nalang siya ngayon dahil unti unti nang nauubos ang buhok niya. Naging mas maputla na din siya days na lang daw ang itatagal niya. Masakit marinig yun mula sa doctor but thats reality.
Umiiyak ako para sa kanya di ko alam kung ano yung dapat kong maramdaman di ko alam na ganito pala ang feeling ang sakit sobrang sakit sana ako na lang yung nalagay sa kalagayan niya dahil walang mahuhumaling sakin nag-iisa na lang ako at wala akong nagawang tama. Siya ? Ang bait niya mahal na mahal siya ng papa niya napakapositive niya maraming tao ang napapasaya niya sa konting panahon lang. Isa na ako sa mga yun.
After two days mula ng mag.confess ako she talk to her dad pero di niya ako pinalabas." Dad, i-i love you so much. Youre the best dad ive ever know. Thank you for everything i cant name them all but still thank you, promise me dad you will live promise me you will be happy for me, mom and for Lee. I know its too much to ask but please move on. Live your life your still lucky for having a life which is longer than mine. I wish i have could reach older but we know that's imposible. Treasure your life. You too ,Laurence." tumango lang ako. " I promise" Walang tigil na ang luha ko anytime now iiwan na niya ako, iiwan na niya kami. Gusto ko na ding magpakamatay nakakalungkot, parang nawalan na ako ng rason para mabuhay. Kung alam ko lang na dun ko lang siya mkikita sana dati pa akong pumupunta sa lugar na yun para magkasama pa kami ng mas matagal
She' s smiling but a faint one." I love you, Laurence. Please sing me a song."
Umupo ako sa tabi niya at hinawakan ang kamay niya at sinimulang kumanta ng a thousand years.
Di ko pa natapos ang kanta ng bumitaw siya sa kamay ko. Humagulgol na ako ng iyak pati dad niya.
_______________
It's been ten years di na yata ako makakahanap ng taong mamahalin ko dahil hanggang ngayon siya pa din. I became a succesful bussinesman sikat na din ako sa business industry. While her dad was doing good too. Everyweekend pa din akong dumadalaw sa puntod niya.
People may come and go to you life but they always leaves a big part of your life. Yeah she's gone but still living in my heart.
______________
I wrote this because im broken hearted. :-(
