Μπορεί να μ'έχεις ξεχάσει ή να ζείς μεγάλες στιγμές τώρα. Μα ποτέ σε καμία ζωή δεν πρόκειται να ξεχάσεις το πρόσωπο μου όταν σε κοιτούσα, όχι γιατί εγώ ήμουν όμορφη ή γιατί εσύ ήσουν ερωτευμένος, αλλά γιατί η λάμψη των ματιών μου και η φωτιά που αντανακλούσαν τα μάτια μου βγαίναν απο μέσα μου, ασυναίσθητα, αβασάνιστα. Σε καμία δεν θα βρείς τέτοια μάτια, όσο γαλανά, όσο γαλαζοπράσινα και αν είναι. Τα καφέ μου μάτια και την λάμψη τους θα ζητάς παντού. Αυτά τα καλοκαίρια που αγκαλιαζόμασταν και θαρρείς αν κάποιος προσπαθούσε να μας χωρίσει δεν θα τα κατάφερνε. Τα μάτια μας αντικρίζονταν σε κάθε βλεφάρισμα γιατί είμασταν τόσο κοντά που τρίβονταν τα βλέφαρα μας μεταξύ τους. Βλέπεις ήθελα να εισπνέω το άρωμα του κορμιού σου, να σε ακουμπάω. Αυτά τα καλοκαίρια δεν ξεχνιούνται μάτια μου...
Κάθε σου φιλί ήταν ανάσα μου...
Κάθε σου βλέμμα λόγος να χαμογελάω...
Κάθε γλυκό σου αντίο και αφορμή να ξαναέρθω...
Έτσι κάθε μου ανάμνηση σου θα είναι σημάδι οτι με σκέφτεσαι και εσύ...
Ίσως παραμυθιάζομαι, ίσως και όχι, δεν θα μάθω ποτέ πραγματικά, μα προτιμώ να ζήσω με λίγη μαγεία, λίγη αισιοδοξία και λίγη νοσταλγία, δίνοντας βάση στις στιγμές εκείνες τις μοναδικές που έβγαιναν φλόγες απ'τα μάτια μου... Αυτές θα προτιμώ πάντα
