[Yaoi] ลำนำเทวา บัญชาแห่งสวรรค์

Chapter : 1

Chapter : 1
30%

หลังจากที่เข้าเฝ้าองค์เง็กเซียนฮ่องเต้เสร็จสิ้นเหลียนเซียนฉวี่ก็เริ่มออกปฏิบัติหน้าที่ในทันที เซียนหนุ่มสาวเท้าลัดเลาะผ่านต้นไม้ใหญ่ต้นแล้วต้นเล่าด้วยความเร็วประดุจสายลม ใช้เวลาไม่นานเขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูเมืองขนาดใหญ่ที่มองอย่างไรก็ไม่น่าอภิรมสักเท่าไหร่นัก

เซียนฉวี่ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมมนุษย์ถึงชอบกักขังตัวเองให้อยู่ภายใต้กำแพงหนาที่คล้ายกับกรงขังขนาดใหญ่แห่งนี้นัก ถึงแม้นจะมีกำแพงคอยป้องกันข้าศึกในยามศึกสงคราม แต่มันก็ไม่อาจป้องกันอาชญากรรมที่เกิดจากคนภายในด้วยกันได้

มากคนยิ่งมากความ สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ที่สมควรอยู่เลยสักนิด

"ข้าขอป้ายประจำกายด้วยขอรับท่านชาย"

คำพูดอันแสนสุภาพนอบน้อมทำให้เซียนฉวี่หลุดออกจากภวังค์ เขาหันไปยิ้มให้กับนายทหารตรงหน้าแล้วหยิบป้ายหยกลายมังกรออกจากอกเสื้อยื่นให้อีกฝ่าย

หยกนี้เขาได้รับมาจากสหายชาวมนุษย์ตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อน ครั้งแรกที่พบกันนั้น เด็กชายตัวน้อยในชุดชนชั้นสูงอยู่ในสภาพร่อแร่เดินโซซัดโซเซเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าอิดโรย แต่กระนั้นภายในดวงตาคู่สวยกลับเปล่งประกายสดใสอย่างที่เด็กคนหนึ่งพึงจะมี แววตาที่แสนบริสุทธิ์ ไร้ความเคียดแค้นชิงชังทำให้เซียนอย่างเขารู้สึกถูกชะตาไม่น้อย เหลียนเซียนฉวี่จึงตัดสินใจช่วยชีวิตเด็กชายผู้นี้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็ช้าเกินไป..

เด็กคนนี้ถูกพิษ

พิษหายากที่ไม่น่าจะถูกนำมาใช้กับเด็กอายุเพียงไม่กี่ขวบทำให้เขาสงสัย แม้แต่เสวี่ยหลันยังกระโดดลงจากคอของเขาเพื่อเข้าไปพิสูจน์ว่าพิษตัวนี้ใช่อย่างที่พวกเขาคิดจริงๆ หรือไม่ นั่นทำให้เซียนฉวี่อดรู้สึกหดหู่อยู่ภายในใจลึกๆ ไม่ได้

ในช่วงวินาทีสุดท้ายก่อนจะสิ้นใจ เด็กน้อยได้มอบป้ายหยกประจำกายให้เขาไว้เพื่อแทนคำขอบคุณก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทราอันนิจนิรันดร์ เขาไม่เคยรู้ว่าเด็กคนนี้มีความเป็นมาอย่างไร หรือป้ายหยกมีความสำคัญขนาดไหน แต่เซียนฉวี่ก็ยังคงเก็บรักษามันไว้เยี่ยงสมบัติล้ำค่า เพื่อลำลึกถึงเด็กชายชาวมนุษย์คนแรกที่เขายอมยื่นมือให้การช่วยเหลือแม้ว่าจะไม่ทันการก็ตามที

"ป้ายหยกอันนี้มัน..."

เสียงรำพึงของนายทหารทำให้เซียนฉวี่เลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ ริมฝีปากบางสวยคลี่ยิ้มบางให้กับอีกฝ่ายที่จ้องตนตาแทบถลนอย่างงดงามแม้ว่าจะไม่เข้าใจท่าทางตื่นตะลึงของนายทหารคนนั้นก็ตามที

"ป้ายของข้ามีอะไรอย่างนั้นหรือ" เซียนฉวี่ตัดสินใจถามออกไป

"ท่าน..." นายทหารหน้าประตูสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะทรุดกายคุกเข่าลงตรงหน้าเซียนฉวี่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังเสียจนเซียนหนุ่มหน้าสวยสะดุ้งโหยง แต่นั่นก็ไม่ทำให้ตกใจเท่ากับคำพูดต่อมาของนายทวารที่ทำเอาเขาแทบลมจับ

"ข้าน้อยขอถวายพระพรองค์ชายสี่ ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆปี"

องค์ชายสี่!!?