Escape.

Hoofdstuk 3

Shane gaf me een dikke knuffel en ik zag in zijn ogen dat hij me snapte. We liepen hand in hand naar de fietsenstalling, namen onze fietsen en fietsten naar mijn huis. Shane begon op de fiets te vertelle over zijn dag. Hij had een onverwachtte test van Engels, maar die ging goed zei hij.

Ik was heel de weg aan het denken dat ik het hem misschien toch maar best kan vertellen. Nog niet alles, want ik vertel niemand, NIEMAND, over mijn eetstoornis. Anders gaan ze toch maar vragen: "Waarom ben je dan niet dun?" Want dat is het probleem net! Maar niemand snapt me. Ze denken dat ik het 'perfecte leven' heb, ze moesten eens weten... 

Ik ben zo in gedachten gezonken dat ik de vraag van Shane niet eens hoorde.

"Huh?" vroeg ik. Shane lachte en nam diep adem.

"Is alles wel in orde met jou? Ik heb het gevoel dat er iets is met je."

'waarom vraagt hij dit? Zou hij iets doorhebben?' dacht ik. 'Ja natuurlijk heeft hij iets door domme trut, hij is niet blind hé!' zei de stem in mijn hoofd weer.

"Nee, alles is in orde, schat. Waarom denk je van niet?"

"Goh, ik weet het niet," begon hij, "je bent zo afwezig de laatste tijd.

"Nee, alles in goed. Toch bedankt dat je je zorgen maakt," lachte ik. Shane kninkte.

We waren eindelijk bij mijn huis aangekomen. Shane wachtte tot ik veilig binnen was en dan reed hij door. Ik kreeg een steek in mijn hart toen ik hem zag doorrijden.

'Hij komt straks terug,' dacht ik. Ik deed de deur achter me dicht, deed mijn jas en schoenen uit.

"Ik ben thuis!" riep ik.

"Hoi schattebol! Hoe was school vandaag?" vroeg mama.

"Ging wel," zei ik, "maar ik heb veel huiswerk dus ik ga naar boven, tot straks."

"Oké, ik roep wel als het eten klaar is."

Ik liep zo snel als ik kon naar boven, gooide mijn tas tegen de muur en viel op mijn bed. Ik trok mijn benen op, nam ze vast met mijn armen en trok het laken over mijn hoofd. Nu lag ik daar, in een bolletje, onder het laken. Ik begon weer heel de dag opnieuw af te spelen, zoals ik altijd doe, en ik begon weeral te wenen. Deze keer kon ik het niet stoppen. De tranen liepen over mijn wangen naar beneden als een waterval. Ik lag ongeveer een uur in mijn bed te wenen. Toen bedacht ik me plots dat Rosie het niet waard was om te wenen om haar. Zij was een trut tegen mij, zonder medeleven was ze mij aan het uitschelden, dus ze heeft geen recht op mijn tranen. Ik was eindelijk gestopt met wenen en ik besloot aan mijn huiswerk te beginnen. Ik deed het laken weg van mijn hoofd en ging rechtzitten. Ik keek de kamer rond en zocht mijn tas. Mijn tas lag tegen de muur, ik stond op en liep naar de muur. Ik raapte mijn tas op en nam mijn agenda eruit; test van wiskunde, test van Nederlands en taak van geschiedenis. Oh fijn, nu heb ik nog echt veel werk ook. Ik nam mijn Nederlands werkboek en begon te leren.

***

Een 5-tal minuten later ging plots mijn gsm af. Ik nam hem van mijn nachtkastje en las van wie het bericht kwam.

Rosie:
Het spijt me zo, ik weet niet wat ik deed... Het was gewoon groepsdruk denk ik... Pls, vergeef me, Alyssa. Je bent mijn beste vriendin en ik haat het dat ik je liet wenen! Xxx

Ik las het bericht wel 3 keer, en drukte toen op 'VERWIJDEREN.' Ik gooide mijn gsm op mijn bed, nam diep adem en focusde me weer op mijn boeken.
Na een half uurtje was ik klaar met Nederlands, en starte ik mijn laptop op. Ik nam mijn taak van geschiedenis en keek wat ik moest doen.
"Zoek alle koningen van België op en vind zoveel mogelijk informatie over hen."
Ik zat wel een uur aan deze taak, en net toen ik klaar was riep mama dat het eten klaar was.
"Ja, ik kom direct," antwoordde ik. Ik stond op, liep naar mijn nachtkastje en nam nog snel een afslankpil, die mijn eten sneller verteert. Ik liep snel de trap af en liep naar de tafel. Op de tafel stonden grote potten. In de ene zat pasta, in de andere zat een saus met garnalen. Ik nam maar een beetje en mama keek mij vreemd aan.
"Ik heb niet zo veel honger, Rosie had cupcakes bij," loog ik. En het was moeilijk om Rosie haar naam te zeggen zonder te wenen. Mama knikte en papa vertelde over zijn dag op het werk. Ik zat er maar stil bij en luisterde naar hun verhalen. Ryan kwam naast me zitten en porde in mijn been. Ik deed mijn best om mijn gezicht in plooi te houden zodat het niet opviel dat het pijn deed. Ik porde hem terug en hij gilde het uit. Mijn kleine broertje had al gedaan met eten en hij wou met mij gaan spelen. Mama zei dat het oké was, en ik was blij. Nu moest ik mijn bord niet helemaal leegeten. Ryan liep naar de tuin en nam een voetbal uit de garage. Ik liep achter hem aan en hij liep al lachend weg. Het duurde niet lang voordat ik hem ingehaald had. Ik nam hem beet, hij viel op mij en we lagen beide op de grond, al lachend. We waren een half uur aan het spelen buiten toen ik er plots aan dacht dat Shane ieder moment kon komen. En net toen ik dat dacht, hoorde ik in de verte de bel.

--------------------------------

WAUW. ik heb zoo lang niet geschreven, het is logisch dat jullie mij haten...

Ik had writersblock EN examens, dusja....

ik hoop dat jullie het nog steeds willen lezen!

<3