Gece, yağan yağmur sükunet. Aynen benim içimdeki gibi, oan hisetiğim yaşadığım yoğun kasvetli üzüntü keder kırıklık adeta harabe yaşanamayacak bir ev gibiydi. Şuan o yoğun duyguları yaşadığım şehirde sokaktayım. Bu gecede yağmur yağıyordu yine aynı sükunet.
"Baba tam sekiz yıl oldu" diyebildim hıçkırıklarımın arasında tam sekiz yıl olmuştu babam öleli.
"Artık on sekiz yaşında geç bir kızım baba" haykırışlarım sokağı inletiyordu. Geçmiyecek yarayı sarıyordum kendimce.
Babamı intihara teşebbüs eden neyse bulucam. Babam bir hiçe kendini intihar etti dediler. Arkadan gelen sese kulak verdim, birtek ben ağlamıyordum kafamı çevirdiğimde kaldırım taşına oturmuş içim içim ağlayan çocuk. Koştum yanına, göz yaşlarımı silerek "Ne oldu sana minik şey" dedim yüzünü elerimin arasına alarak.
"Babam" diyebildi sadece.
"Babamın öldüğü yaştayım" dedi
Sendemi minik sendemi,
"Kimsen yokmu senin" "Meriç abim var aslında kuzenim,ondan kaçıp buraya geldim şimdi beni arıyordur" çok bilmiş zeki bir çocuk bu yaşta böyle adam aklı cümle kuran görmedim ben.
Arkadan gelen ses "Ilgaz Ilgaz" diye haykırıyordu biri.
"Meriç abi burdayım" demek bu bıdık Ilgaz.
"Ne işin var senin burda, neden böyle yapıyorsun Ilgaz" kadife sesiyle dedi.
"Hiç" dedi Ilgaz. Hiç bu kadar basit.
"Sende kimsin çek elini çocuktan" hemen elerimi çektim
"Ben Ayza şey ağladığını görünce" diye birşeyler geveledim.
"Ilgaz hadi kalak"
Ilgaz ikiletmeden kalkıp bana dönüp elerimi tutu.
"Sende ağlma babalarımız bizim yanımızda" dedi çok samimiceydi sadece gülümsedim.
Yanklarımı öpüp gitti.
