Unutulmaz Aşk

1.Bölüm

"Bırak artık peşimi! Görmüyor musun halimi?"

"Boşuna kaçma sevgilim. Bir gün kendin elime geleceksin!"

"Asla!"

Hızla ormanda ağaçların arasında koşmaya devam ediyordum. O psikopat peşimi bırakana kadar durmayı da düşünmüyordum. Ta ki gözlerimi ölümcül bir uykuya kapatmamı sağlayacak o korna sesinu duyana kadar. Sonrası karanlık...

•••

Gözümü açtığımda her yer bembeyazdı. Öldüm mü? diye düşünürken hastahanede olduğumu idrak ettim. Fakat buraya nasıl geldiğimi bırakın, kim olduğumda bile tereddütler yaşıyordum. Ben aklımı yerine getirmeye çalışırken içeri iki kişi girdi. Birinin doktor olduğunu önlüğünden ve elindeki dosyalardan anlıyordum. Fakat diğerini tanımıyordum.

''Ciddi bir durum yok. Geçici bir hafıza kaybı bekliyoruz. Fakat bunu Ada Hanım uyandığında anlaya- Bakın işte uyanmış.'' Adım Ada' mıymış? Güzelmiş.

Tanımadığım adam hızla yanıma yaklaşıp ellerimi tuttu. Tam bir şey söyleyecekken lafını kestim.

"Nerdeyim ben? Hiçbir şey hatırlayamıyorum." Cidden mi Ada? Neredeyim mi? Daha biraz önce hastahanede olduğumu anlamamış mıydım?

Afalladı. Bunu beklemiyor gibiydi. "Merak etme sevgilim ben yanındayım."

Demek sevgilimdi. Biraz alıcı gözüyle süzdüğümde gideri vardı. Turnayı gözünden vurmuşum. Sahi böyle yakışıklı çocuk bana nasıl bakmış? Daha dış görünüşümü hatırlayamadığımdan kesin bir şey söyleyemem fakat şunu söyleyebilirim. Sanırım cidden güzelim.

''Görüldüğü üzere geçici hafıza kaybı durumu görülüyor Ada Hanımda.''

''Peki doktor bey sevgilimin bu durumu ne kadar sürer?''

''Bünyeden bünyeye değişir. Eğer ona eski anılarından hatırlatmaya çalışırsanız 1 aya eski haline döner. Tabi bu süre 1 yıla hatta 10 yıla bile çıkabilir.''

''10 YIL MI!'' Tabiki de bu hayvanımsı tepki benden geldi. 10 yıl borumu?

''Bu en uçuk tahmin Ada Hanım. Bu süre 1 hafta bile olabilir.''

Gözlerimi sevgilim olan taş varlığa çevirdim. Nasıl tanıştığımızı bırak adını bile bilmiyordum.

''Şey... Sizin adınız neydi?''

''Adımı hatırlamıyor musun?''

Kafamı yavaşça olumsuz şekilde salladım. Derin bir nefes aldı.

''Baran sevgilim. Adım Baran.''

''Burdan çıkabilir miyiz doktor bey?''

''Ada hanım kendini iyi hissediyorsa tabi."

•••

"Uhm... Ben kaç yaşındayım Baran?"

"Bana sevgilim de."

Yutkundum. Bana karşı biraz fazla samimiydi. Ve bu bana kendimi kötü hissettiriyordu.

"Sorumun cevabını alamadım."

"19 güzellik."

Demek 19 yaşındaydım. Görünüşümü çok merak ediyordum. Arabanın camındaki yansımam hariç aynaya daha bakmamıştım.

"Şey... beni biraz yalnız bırakabilir misiniz?"

Afalladı. Neden her konuştuğumda beni gerecek tepkiler veriyordu?

"Tabi sevgilim."

Dışarı çıktı. O sırada odamı inceledim. Kapıdan girildiğinde sağda bir yatak vardı. Sol tarafta ise boydan boya bir gardırop vardı. Karşıda bir aynalı dolap, hemen yanında ise bir iki kapılı bir dolap vardı. Onun yanında da bir boy aynası vardı. Oda siyah ve turkuazdı. Aynalı dolap ve perdeler hariç her yer siyahtı. Onlar ise turkuazdı. Ayağa kalktım ve gardıropu açtım.

Bu kıyafetler çok... Garipti. Siyah, beyaz ve bordo tonlarındalardı. Diğer kapıyı açtığımda ise ayakkabılar gördüm. Siyah.

Sonunda boy aynasına gitmeyi akıl edebildim. Kendime baktım...

Yepyeni bir hikaye ile karşınızdayım ^~^ ilk bölüm olduğundan biraz kısa. Oy vermeyi unutmayın *^*