winter love

Hoofdstuk 8

Gaby P.O.V

De volgende dag zijn Harry en ik allebei vroeg wakker. We hebben allebei vreselijk slecht geslapen , we maakte ons allebei veel te veel zorgen. Als we zijn aangekleed kijkt Harry me aan en glimlacht gerustellend naar me hij pakt me stevig vast en fluistert in me oor : ‘’ Het komt allemaal goed. Ik ben er voor je. Ik zal er altijd voor je zijn. ‘’ Ik bloos en kijk Harry aan. Ja hij is echt de enige die me ziels gelukkig kan maken. Zelfs op momenten dat ik er even doorheen zit. Ik pak zijn hand en samen lopen we naar de auto. Op naar het ziekenhuis.

Harry P.O.V

Als ik samen met Gaby het ziekenhuis inloop zien we gelijk Niall zitten. Hij ziet er moe en gebroken uit. Ik haat het om een van me beste vrienden zo te zien. Als hij ons ook ziet vliegt hij op me af. En begint zachtjes te huilen. Als hij een beetje is gekalmeerd is  zegt hij tegen ons : ‘’ Harry … ze herkende me niet meer , mijn meisje weet niet meer wie ik ben.  Ze is het vergeten. ‘’ Als ik in zijn ogen kijk zie ik angst en wanhoop . Weer houd ik me stevig vast . Ik zie Gaby naar Joyce lopen ik besluit bij Niall te blijven. Ik moet er nu even zijn voor me beste vriend.

Gaby P.O.V

Ik zie dat Harry en Niall even alleen willen zijn. Op weg naar Joyce word ik tegengehouden door een dokter  , ‘’ bent u familie van Joyce?’’ ‘’ Nee , maar ze is me beste vriendin kan ik naar haar toe? ‘’ ‘’ Nee sorry , ze zijn bezig met onderzoeken en zoals het er nu uitziet gaat het niet al te best’’ ‘’ Hoe bedoelt u? Ze word toch wel weer de oude? ‘’’  Ja ja rustig maar , dat wel maar het is niet zeker of haar geheugen weer terugkomt.  Die kans is niet zo groot. ‘’ Met die woorden loopt de dokter weg. Ik schrik . En precies op dat moment zie ik Harry op me af lopen. Hij tilt me op en houd me stevig vast.Ik begin te huilen en hij wrijft gerustellend met zijn hand over me rug. I Love him. 

Joyce P.O.V

’s ochtends zie ik dezelfde jongen naast me bed zitten. Hij ziet er moe uit volgens mij heeft hij de hele nacht niet geslapen. Ik probeer iets te zeggen maar er komt geen geluid uit me keel. Ook zijn naam ben ik weer vergeten. Ik probeer diep in me geheugen tegraven maar er komt niks  bij me op. De jongen  kijkt me onzeker aan . Waarom blijft hij hier, waar ken ik hem van. Ik heb zoveel vragen  maar niemand wil ze beantwoorden. Als de jongen iets wil zeggen komt de dokter en word hij weggestuurd. Hij zwaait nog even en ik probeer terug te glimlachen. Maar alles doet pijn ….