Date Started: December 21, 2015
Date Finished: December 23, 2015
--
"OH MY GOD! Another student fell from our rooftop!" Pagpapanic ng kaklase ko.
Yeah, another. Nung nakaraan meron ding nahulog galing dun. Though, hindi alam ng teachers kung bakit naman mahuhulog ang estudyante kung may railings naman dun. Not unless, tumalon talaga ang mga namatay na estudyante.
Obviously, hindi ito maganda para sa reputasyon ng university. Unti-unti na ring umaalis ang mga estudyante. Pero yung iba naman, hindi nalang pumupunta sa rooftoop.
"Everybody! Go back to your own classroom and continue your test." Sigaw ng teacher.
We returned to our classroom. Bago ko pa maumpisahan ang test ko, biglang nagwika ang aking guro.
"Ms. Dela Croix, you're exempted sa lahat ng test." Huh
"Bakit naman po?" Tanong ko.
"You already bring honor to our school. At kailangan mo pang magreview ulit for the upcoming contest. Kaya, you are exempted."
Hindi na ako umapela pa at lumabas nalang ng classroom. Yeah, panglaban ako sa contest. Well, what would I expect? Mga utak biya ang mga estudyante dito. Yung mga nerd na tinatawag nila at ako ang nagbibigay ng karangalan sa university-ng to.
Papunta ako ngayon sa rooftop. Kung saan may tumalon na estudyante. Don't get me wrong, hindi ako tatalon. Magpapahangin lang.
Death, when will we see each other... again?
Hayss, I miss him. I last saw him when I was 9 years old.
"Lalim ng iniisip ha?" Sabi ng lalaki. Hindi ko siya pinansin. Ugali ko na to. Ang maging cold sa tao at maging masungit. Si Death lang ang kaibigan ko.
"Hindi mo talaga ako papansinin? I miss you too."
Napalingon na ako sa kanya at nagulat ako sa lalaking nakangiti sa akin.
"D-Death?" Naluluha ako kase nakita ko siya ulit.
Gwapo siya. No! Mas gumwapo siya! Nakasuot rin siya ng uniform ng school na pinapasukan ko. God knows where he got it. His black eyes are still sparkling. Death is another form of greek god. I immediately hugged him and cry on his shoulder.
"Death! I missed you! Bakit ngayon ka lang? You know what? I waited for you!" Patuloy pa rin ako sa pag iyak habang hawak ko siya.
"Black, I missed you too. Sorry it took so long to finish my business. But now I'm here so hush now." Sabi niya sa akin sa malambing na boses.
"Business? Akala ko ba tumigil ka na?" Tanong ko sa kanya.
"Sorry, I need to take lives for me to live with you normally." Huh? I don't understand.
Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan niya pang kumuha ng buhay para makasama ako. Oo, siya si kamatayan. Natural sa kanyang kumuha ng buhay. Pero bakit pa? Nanatili akong tahimik at hinintay ang kanyang paliwanag.
"Hiniling ko kase na maging normal na tao nalang. Pero yun ang kapalit. Ang kumuha ako ng buhay. Pero, yung mga kinuha ko ay yung mga taong gusto ng mamatay at patapon na ang buhay."
Ipinagpatuloy niya ang pagpapaliwanag.
"If you'll look on my perspective, parang tinulungan ko lang sila." Sabi niya pa.
"I-ikaw din ba ang kumuha sa buhay ng mga tumalon sa rooftop?" Tanong ko.
"Nope. Ang bagong kamatayan na ang kumuha sa kanila." Sabi niya.
Niyakap ko siya. I don't know what to say. Hindi ko akalaing kaya niya iyong gawin para sa akin. Mahal na mahal niya talaga ako.
"I love you Death. Sorry because it's my fault that you have to take lives for me. I'll promise you that what you've done is worth it."
"Sorry too Black. That I can't love you deathlessly. I do promise that death won't let us apart." Sabi niya sa akin at hinalikan ako sa noo.
After he said those words, darkness eat my sight and I feel like I'm falling.
Fin.
