Betoverend

Hoofdstuk 1

Emmy

Wat doe je als je het aanbod krijgt om voor een schappelijke huur in het centrum van de mooiste stad van Nederland te gaan wonen? Het idee van Esmee om in het herenhuis van haar oudtante te komen wonen, promoveerde de hoofdstad van Noord-Brabant onmiddellijk tot mijn nieuwe favoriete plek op aarde. Na een hoop foto's doorgestuurd gekregen te hebben, was ik verliefd. Het kon me mijn reet roesten dat ik het zolderkamertje met de voornamelijk schuine wanden zou krijgen. Ik kon er een hoop boeken kwijt en er was een raam met een brede vensterbank, zodat zelfs ik met mijn billen een ideale leeshoek kon creëren. Daarbij was dit raampje op het zuiden, zodat ik bijna de hele dag door een ideale lichtinval zou hebben voor mijn schilderkunst. Ik zag het al helemaal zitten en was al weken bezig met inpakken.

De nacht voor mijn Grote Verhuizing, kon ik niet zo goed slapen. Dit kwam niet door het feit dat ik mijn favoriete knuffels al in mijn verhuisdozen had gegooid, maar meer om het feit dat ik nu echt een hoofdstuk afsloot; ik ging studeren, het huis uit en zou afscheid nemen van de plaats waar ik mijn hele leven al had gewoond. Mijn lichaam nam mijn voornamen om van iedere minuut in mijn vertrouwde kamertje te genieten wel erg letterlijk, waardoor ik geen oog dichtdeed en het licht zag worden alvorens ik eindelijk een beetje weg begon te dommelen.

Ping ping

Kreunend draaide ik me om. Op de tast zoek ik mijn telefoon, die ik in mijn slaap van mijn matras heb geslagen. Bungelend aan het stroomsnoer, zwierde mijn smartphone heen en weer tegen de muur. Ik pakte hem en bracht hem naar mijn gezicht. Ik zag niks zonder mijn bril op, maar eigenwijs als ik ben besloot ik toch mijn berichtjes te checken. Esmee appte dat ze niet kon wachten tot we er waren. Zij was gisteren al verhuisd en had voor het eerst alleen in het oude huis van haar oudtante geslapen.

'Was het eng?' stuurde ik terug. Ik moest er niet aan denken om alleen te moeten slapen in zo'n vreemd huis en waardeerde Esmee's moed enorm.

'Een beetje' kreeg ik terug. Ik glimlachte en legde mijn telefoon naast me neer. Ik ging rechtop in bed zitten en veegde mijn warrige rode haar uit mijn gezicht. Ik pakte mijn bril van het nachtkastje en zette hem op mijn neus. De wereld werd meteen een stuk scherper. Langzaam begon het tot me door te dringen dat ik ook zo naar Den Bosch zou vertrekken. De vlinders begonnen rond te fladderen in mijn buik en ik liep met onvaste benen naar beneden om te ontbijten.

Het was maar een kleine veertig minuten rijden naar mijn nieuwe woonplaats. Ik was stil in de auto en luisterde naar de verschrikkelijke radiozender die mijn vader had opgezet. Ik wiebelde met mijn tenen en telde hectometerpaaltjes. Bij elk blauw snelwegbord werden mijn zenuwen groter, vooral toen we bij knooppunt Deil van de A15 de A2 opdraaide. 's Hertogenbosch keek me met grote witte letters aan.

Om mijn zenuwen te temperen, appte ik mijn halve telefoon leeg met Esmee en Ellis. Ellis was ondertussen ook onderweg. Later dan verwacht, want haar kater Koen wilde maar niet in z'n reismandje.

'Ben je zenuwachtig, schat?' vroeg mijn moeder. Ze had zich omgedraaid in haar stoel en keek verwachtingsvol naar achteren. Ik liet mijn telefoon zakken.

'Nee, hoor,' loog ik. 'Ik heb er hartstikke zin in. Esmee wacht al op me en we gaan vanavond samen komen en ik ga mijn kamer inrichten en dan slaap ik lekker weer in mijn eigen bed,' ratelde ik. Mijn moeder glimlachte naar me en draaide zich weer terug in de bijrijdersstoel. Ik wierp weer een blik naar buiten en zag dat we ondertussen de afslag naar Zaltbommel waren gebaseerd.

Mijn hoofd deed ongeveer dit: OHMIJNGODWEZIJNERBIJNAENDANMOETIKALLESNAARBINNENSJOUWENENVOLWASSENDOENENDATVINDIKENG. Maar koele kikkers als ik was, checkte ik maar eens voor de twintigste keer of ik nog mail had.